Mutluluğu Kaybettiğimiz Yer

Ayrılık yakın, vuslat görünmüyor.

'' Baharı beklerken güze boğulmuş bir çiçek/ Gülümsemeler gibi o da solup gidecek ''

Anılarla geçmişe, hayallerle geleceğe tutunarak yaşıyoruz. Geriye dönüp baktığımızda fark ediyoruz birçok şeyi. Ne çok şey yaşamışız değil mi? Ne çok şey öğrenmişiz. Mutluluğun bittiği yerde acının başladığını mesela... Ve ne çok şey unutmuşuz...

Hiçbir şeyi unutmadan yaşayamayız bu hayatı. Unutulmayı hak eden ne varsa unutmasaydık eğer, hatırlanmaya değer hiçbir şeyimiz olmazdı. Acıyı da mutluluğu da tek bir zamanda yaşamaya çalışmaktı bu. Oysa acıyla mutluluk aynı şey değildi. Mutluluk her şeydi. En azından çocukken…

Çocukken daha güzeldi her şey. Acımız da mutluluğumuz da oyuncaklarımızda saklıydı. Kimimizin oyuncak arabası, kimimizin oyuncak bebekleri vardı. Mutlu olmamıza yeterdi onlar. Elimizden aldıklarında tadardık acıyı. Sanki geriye alamayacakmışız gibi gelirdi. Doğruymuş, geri alamıyoruz hiçbir şeyi şimdi. Önce oyuncaklarımız gitti, sonra mutluluğumuz…

Uzun yolculukları sevmezdik arabanın ön koltuğunda oturmadıkça. Uzun yolun sonunda varılacak olan yeri de sevmezdik çoğu zaman. Büyüklerin konuşmalarından hiçbir şey anlamazdık çünkü ve hiçbirimiz günün birinde o koskocaman insanların yerinde olacağımızı bilmezdik. Mutluluğun oyuncaklarda, acının oyuncaksız anlarda olduğuna inanmıştık…

Peki ya şimdi, neye inanıyoruz? Mutluğumuz ve acımız aynı mı hâlâ? Oyuncaklarımız mı yine? Değildir. Eski neşemiz, mutluluğumuz yok; çocuk değiliz. Keşke çocuk kalabilseydik oysa…Yaşanacak daha çok anımız vardır belki. Unuttuğumuz çocukluğumuz gibi olmasın, olacaksa yarınımız… Ölmeden önce, bir kez olsun hatırlayalım '' yaşadım ''dediklerimizi..

Günün birinde yaşadıklarımız gözümüzün önünden film şeridi gibi geçecekse eğer, en çok mutlu anımız olsun..

Dün ya da bugün kaybettiğimiz her şeyden daha önemlidir mutluluk.. Kazanmak için çabalamadığımız her an, acılar film şeridinden bir yer edinir kendine… Mutluluğu kaybettiğimiz an, en acılı anımız olur…

Kaybettiğimiz mutluluk bizi bekler şimdi. Söyleyecek hiçbir şeyimiz yok, çocukluğumuza dönüyoruz sadece. Mutluluk, orada bekliyor bizi…

Son sözümüzü ise acılara söylüyoruz: '' Ayrılık yakın, vuslat görünmüyor. ''