Vatanımın Evladı

Fatma sabah ezanıyla gözlerini açtı.Namazını kılıp her zamanki gibi pencerenin önünde oğlu Mehmeti bekliyordu. Kaç gün olmuştu hala oğlundan ne bir mektup ne de bir haber almıştı.Dayanamayıp köyün muhtarına gitti.Oğlu için bir mektup yazmak istediğini söyledi ve başladılar yazmaya :

"Kınalı kuzum Mehmedim nasılsın , iyi misin ?  Senden bir haber gelmeyince bende bu mektubu yazmaya karar verdim. İyisindir inşallah .Beni sakın merak etme yavrum .Allaha şükür iyiyim ben.Sen kendine dikkat et.Vatanımız sana emanet kuzum.İnşallah sağ salim geleceksin.Seni Allaha emanet ediyorum.Gözlerinden öpüyorum."

Mektup Mehmetin  eline geçmeden Mehmetin ölüm haberi geldi.Fatma anne o gün durgundu.Kapıda askerleri görünce telaşlı bir şekilde kapıya koştu.Kapıyı hızlı bir şekilde açtı.Önde komutan arkasında da iki asker vardı.Fatma anne onlara oturması için yer gösterdi.Komutan oturduktan sonra yutkunarak söze başladı:

"Oğlunuz Mehmet savaş esnasında şehit düştü başınız sağ olsun ."

Fatma anne duyduklarına inanamıyordu.Yüzü sapsarı olmuştu.Anne yüreği dayanamayıp ağladı.Hıçkırıklar okyanusun derinliklerine doğru yol alıyordu.Sonra birden kendini toparladı  ve komutana doğru dönerek:

" Bugüne kadar Mehmet benim evladımdı; bugünden sonra VATANIMIN EVLADI oldu." dedi.