Bir yardım sonsuz yaşam

Yardım ve Ayrılık

Bir gün okuldan çıktım.Yağmurlu bir havada kapşonumu cekmişim servisimin yoluna doğru hareketlendim.Yorucu bir gün,sıkıcı bir okul stresli bir hayat.Her neyse servise bindim, arkadaşlarımla sohbet ediyorum.Evimin önune geldiğimde beni bir yavru köpeğin beklediğinden haberim yok.Meğer bu köpek annemin ve arkadaşının bana bir hediyesiymiş.Annemin iş yerinin önünde nerdeyse can verecek olan bir köpek. Onu gördüğümde tüm sıkıntım, stresim gitmişti.Adını da Rıfkı koydum.Mamasını, suyunu her şeyini önüne koydum ve karnını duyurmuştum.Rıfkı geldiğinde her tarafı yara bere, kuyruğu kesilmiş bir haldeydi.Tüm aşılarını, tedavisini yaptırdım ve Rıfkı artık bizim ailemizin neşe kaynağıydı.Aslan gibi oldu.Okuldan artan vaktimin çoğunu Rıfkıyla geçiriyordum,yürüyordum.Aslında ben onu sokaktan kurtararak yardım etmedim o beni stresli bir hayattan kurtardı.insanların sahte yüzünü gormektense köpeğimle vakit geçirmeyi seviyordum.Aradan aylar geçti Rıfkı büyüdü, oğlum gibi olmuştu. Ne zaman ne yapmak istediğini anlayabiliyordum.Canım sıkılınca Rıfkıyla beraber parka gidip top oynuyorduk.Önceden bana yetişemiyordu ama şimdi topu bir kere ayağıma alabiliyorum o da bende başladığından dolayı. Onu evin önüne başladığım da bana küserdi, bağlamasam demirlerin arasından kaçıyordu.Bende ne yapayım tasmasını sökerdim sonra onu yorar öyle bağlardım.Kendim de yorulurdum tabii.Aradan yıllar geçti ve taşınmak zorunda kaldık.Bir apartmana taşındık ve maalesef köpek konulmuyor apartmana.Önceki evimiz mustakil olduğu için her konuda rahattık.Şimdi ise canım pahasına sevdiğim Rıfkımdan ayrıyım.Anca haftada bir veya iki kere görebiliyorum.Rıfkıyı tanıdığımız bir aileye verdik.Gözüm arkada değil ama Rıfkım uzakta...