Şehit Anası

Mehmet askerlik çağına gelmişti.Askere gitmek için sabırsızlanıyordu.Fakat annesi Ayşe teze endişeleniyordu.Çünkü o yıllarda savaş vardı.Aradan günler geçti ve Mehmet askere uğurlandı.Ayşe teyzenin derme çatma küçük bir evi ve birkaç hayvanı vardı.
Oğlunu çok özlemişti.birbirlerine mektup yazıyorlar,halini hatırlarını soruyorlardı.Mehmet vatan aşkıyla doluydu.Canını vermeye hazırdı.Ayşe teyzeyi bu durum korkutuyordu.Oğlunu kaybedebilirdi.Bundan yıllar önce eşi amansız bir hastalığa yakalanıp vefat etmişti.Kaybedeceği tek şey oğluydu ve onu kaybettmeyi hiç istemiyordu.
Aylar olmuştu Mehmet askere gideli.Askerliğinin bitmesine bir hafta kalmıştı.Merakla oğlunu bekliyordu Ayşe teyze.Mehmet aslanlar gibi vatan borcunu ödeyip gelecekti.
Ayşe teyze o gün yine herzamanki gündelik işlerini yapıyordu.Hayvanlarını besliyor,evini temizleyip,yemeğini yapıyor biraz da Hacer teyzeye uğruyordu.( Hacer teyze onun çocukluk arkadaşıydı) Ayşe teyzenin içinde nedenini bilmediği bir sıkıntı vardı.Hacer teyzeden dönerken üç asker gördü.Merakla yanlarına gitti.
- Buyrun evladım.Neden gildiniz?
- Teyze biz Mehmet Çavuşun annesi Ayşe teyzeyi arıyoruz.Evi nerededir bilirmisinin?
- Buyur evladım benim o. Bir şey mi oldu yavruma?
Askerlerin gözleri doldu ve yutkunarak;
- Oğlun şehit oldu ana.
Ayşe teyzeni o anda dünyalar başına yıkıldı ,gözleri kararıp yere yığıldı.Vicdansızlar bir kişiyi daha şehit etmişlerdi.İnsanı değil insanlığı öldürüyorlardı. ( Canfeza)
Aylar geçmişti aradan .Ayşe teyze artık bir şehit anasıydı ve bunu ölene kadar gururla taşıdı.