Beni Bana Gösteren Aynam Olur musun?

İnsan aynada kendiyle neden konuşur ki? Neden kendine bakma ihtiyacı duyar? Peki, ne görür? Sever mi bu görüntüyü yoksa tiksinir mi?

Herkes aynaya bakar ama oradaki ile konuşan çok nadirdir. Bazıları sadece bakmak için bakarken bazıları ise bakar ve görür. Gördüğü ile ürkenler de olur, hiçbir tepki vermeyenler de… Ürkenler neye dönüştüğünü ya da neye dönüşmek zorunda kaldığı şeyle yüzleşmiştir. Hiçbir tepki vermeyenlerse kimseye güvenemediği ve en güvendiği kişi kendisi olduğundan dertleşmek ister.

Gözler yalan söylemez, anlatır her şeyi. Etrafına istediğin kadar ustaca yalan söyle, herkesi kandır. Aynada kendinle yüzleşince gözlerinde gerçekleri görürsün. Kendini kandıramazsın. Yansıman ne kadar tanıdık ne kadar yabancı ancak seni çok iyi tanıyan anlayabilir. Yani sen…
Aslında bir nevi yargılarsın kendini. O yüzden aynada kendinle konuşursun. Mesela ben bir şey olduğunda, üzüldüğümde, ağladığımda, aynadaki ben ile konuşurum. Veya pişmanlık duyduğumda… Neden böyle oldu? Şöyle olsa nasıl olurdu? Sorular sorular… Hiç susmaz bu ses. Ayna karşısında özgürsündür. Çünkü karşıdaki kişi sensindir. Seni yargılayacak, özgürlüklerini kısıtlayacak, ona söylediklerini başkalarına taşıyacak başka kimse yoktur karşıda. Bu yüzden konuşurken hiç düşünmeden pat diye söylersin her şeyi. İçindeki patavatsız kişilik çıkar ortaya.

Kısacası aynadaki o yansıma sana aittir. En doğal halindir o senin. Oradakinden korkma bu yüzden. Oradaki her zaman tanıdıktır. Ancak insanlarla karıştığın zaman yabancısındır. Aynadaki kişiyi keşfettikten sonra tekrar insanlara karıştığında o en doğal halini sana yansıtacak aynanı aramaya başlarsın. O kişiyi bulduğunda şu soruyu sor:

“Beni bana gösteren aynam olur musun? ”