Neden Bu Kadar Sessiz?

Bu ev bu oda normalde bu kadar sessiz kalır mıydı? neden kimseler yok? Bu aklımın bana oyunumu yoksa gerçekler mi

Ne olacak şimdi kimseler duymayacak mı attığım bu çığlıkları artık istediğim kadar bağırarak dile getirebilirim söyleyeceklerimi ama kimseler duymadıktan sonra Dünya bu kadar boş olduktan sonra hiç bir faydası yok. Sahi nerede bu kadar insan nereye kayboldu.Bunlar gerçekler mi yoksa aklımın bana bir oyunumu ya da ben hep yalnızdım aklımın bana oyunu etrafımdakiler miydi.Şimdi bir rüyadan uyandım ve gerçeklerle yüz yüze mi kaldım. Peki ya şimdi ben ne yapacağım bir başıma koca Dünya bana mı kaldı, istediğimi alıp istediğim yere gidecek miyim yanımda eğlenecek biri olmadan tek başıma. bir başıma paylaştıkça artan mutluluğu kimseyle paylaşıp çoğaltamadıkça, evime gidince kapıyı açan bir ailem olmayınca ne olacak şimdi bir başıma kim beni kurtaracak ya da o güzel rüyadan beni neden uyandırdılar.

Oysa etrafımdakilere kızdıkça kızdıkça keşke olmasalar diye ne kadar çırpınırdım ne kadar isyan ederdim. Uyandığım bu günde anlıyorum ki evimdeki sesler etrafımdaki insanlar bahçemizdeki kedi bile ne kadar önemliymiş. Şimdi ne yapmalıyım nereden bulacağım nasıl getireceğim onları yada o güzel uykuya nasıl dalacağım geri. En sevdiklerimi nerede bulacağım. Meğer sürekli aradığım yalnızlık değil huzurmuş yalnızlık zormuş, yalnızlık hasretmiş. Şimdi ne yapmalıyım dışarıya çıkıp sokak sokak, ülke ülke onları arayıp bulup etrafımdaki insanları kırdığımı söyleyip aslında değerli olduklarını söylesem dönerler mi? Ya da onlar çoktan kayboldular ve ben bir başıma yaşadığım gerçek Dünyama mı uyandım, ebedi yalnızlığım mı başladı. neler oluyordu aklım bana nasıl bir oyun oynuyordu da işin içinden çıkamıyordum.

Uzak ve derinden bir ses mi duyuyordu kulaklarım evet yanılmıyorum bir ayak sesi bana yaklaşıyordu odamın kapısı açıldı ve bir ses "uyan kızım okul zamanı" dedi. hayatımda ilk defa bu kadar çok sevinmişim bu sese yalnız değilmişim meğer hepsi bir rüyaymış.