Umudunu Kaybetme

Yalnızlık kabul edilemeyecek kadar acı bir olaydır.Öncelikle başka hayatlar başka nefeslerin olduğu umudunu yitirmemeliyim.Ve koca dünyada yalnız başıma kalma gibi bir düşünceyi kafamdan çıkartmalı ve gerekirse bütün dünyayı karış karış dolaşır başka bir yaşam belirtisi arardım.Amozonlar,çöller,buzullar,balta girmemiş ormanlar hatta her taşı kaldırıp altına bakardım.
Biz insanlar kalbimizde kimsesizliğe yer veremeyiz.Hiç birşey olmamış gibi umursamazca davranıp yolumuza bakamayız.Zaten bu duyguyu bu düşünceyi kafamıza yerleştirmezsek artık bizde o altı milyar insan içinde yok olmuşuzdur.Ayrıca insanlarda ki soyu devam ettirme denilen yaşamsal kod bizleri bir eş arayışına kesin sokacaktır.Bu doğanın en doğal duygusudur.Nuh tufanı misali bir olayla karşılaşsak bile yaşama umudu ve başkalarınında belki yaşıyor olma ihtimali umudunu asla yitirmemeliyiz.Tüm insani duygularımızı algılarımızı kontrol edip yolumuza devam etmeliyiz.
Belki bundan sonraki nesil ve dünya düzenini biz oluşturabilir ve geliştirebiliriz.Daha gelişmiş bir toplum içinde çabalayabiliriz.Lakin kimseler kalmamışsa sadece kendi başıma kaldıysam bu koca dünyada yapacağım tek şey vakti gelene kadar dünya hayatımı sürdürmeye çalışmak olacaktır.Ayrıca ölmeden önce dünyayı gezip güzelliklerinden yararlanmaya çalışırdım.Dünya gözüyle yüce yaratıcının yarattığı her canlıyı,bitkiyi,hayvanı görüp yalnızlığımı bastırmaya çalışırdım.Sonrada dünyadaki zamanımın dolmasını beklerdim.
Çünkü dünya her şeyiyle güzel yaşamak oksijeni içine çekmek insanı mutlu ediyor.