Anlaşılmazsan

Kimse bilmiyor ne dediğimi. Anlayamıyorlar. Konuşuyorum ama bir değişik geliyor kelimeler. Bir anlatma çabasındayım. Kötü hissediyorum kendini. Tıpkı bir yarı engelli gibi.

Durumum normallerden farklı olarak konuşupta anlatamamak. Söylüyorum yine bi umutla ama sadece o kadar. Sonradan alışıpta ihtiyaçlarımı karşılayacak kadar istemiyorum bu hayatı. Bir bebek gibi değil. Çabalayan tarafın sadece ben olması da sinir bozucu olur. Etrafımdaki insanların ne kadar fedakar ve sabırlı olduğunu belkide bu şekilde öğrenmiş olurum. Ne kadar daha benim için uğraşabilecekler. Bir süre sonra zaten anlamıyoruza mı gidecek işin sonu. Duygularımı hep mimiklerimle mi belli etmek zorunda kalacağım? Kendini anlatamamak ne kadar da zormuş.

Aynı dilde konuşup derdini anlatamayanlar var. Onların durumu daha da kötü aslında. Karşısındakinin anlamak istememesidir ya da. İşte bunu anladığın an çaresizlik başa gelir. O çaresizliğin altından da kendi başına çıkmak zorundasın. Yere düşmüşsündür ama yardım et diyip onun anlamasını beklersin. Ama senin sorunundur yere düşmek. Onun vicdanıdır anlayıp yardım etmek.Yanında seni bilen biri mi olmalıdır hep. Leb demeden leblebiyi anlayan birisini mi isteriz etrafımızda. Belki de öyledir. Bu zamana kadar hep biri olmuştur. Yokluğunda düşmüsüzdür yere. Kaldırılmayı bekleriz. Ama hayat hiçbir zaman anlamak istemez bizi. Onu anlamamızı ister. Kurallarına göre yaşamamızı ister. O bizi sınarken biz kendi başımızın çaresine bakarız. Zorlukların altından kalkamadığımızı anlar ama anlamamazlıktan gelir. Zorlukların altından kalkmamalıyız belki de. Hem o zaman hayata zevk vermemiş oluruz.

Yani kimsenin bilmediğibir dil konuşmak, başka bir dil konuşmak hatta konuşamamak değildir asıl mesele karşındakinin seni anlamak isteyip istememesidir.