Anlatabildim mi!

Gözlerimi açtığımda konuşamadığım için kimseyi anlamıyor yada kendimi anlatamıyor olmak ilk başta ürkütücü geldi, aradan zaman geçtikten sonra pek de bir şey kaybetmediğimi anladım. Aynı dili kullanmamıza rağmen anlaşamadığım, aynı hisleri paylaşamadığım aynı şeylere sevinip, aynı habere üzülemediğim insanlarla bir arada olmak bana çokta bir şey kaybettirmedi.

Sevdiğim ve beni sevdiklerine inandığım insanlar yanı başımdaydı. Verdiğim karara saygı duyan, yaptığım hatada beni yargılamadan yanımda duran ve bana destek olan insanlarla konuşmadan da anlaşabildiğimizi gördüm. Nitekim Mevlana da "Aynı dili konuşanlar değil, aynı duyguları paylaşanlar anlaşabilir." dememiş mi. Anlamak isteyen insan empati yapmalı, karşıdaki insan olmalı, onun kalbi olmalı, onun gözü olmalı.

Hayat kalbinle konuşup, gözünle anlaşabildiğin insanlarla daha güzel.