Aynı Hayat Farklı Diller

Bir gün uykudan uyandım ve bambaşka bir hayattayım.Herkes garip geliyor gözüme.Beynimde anlamını bilmediğim kelimeler...Hiç tanımadığım yüzler...İnsanları anlamaya çalışıyorum ama ben aslında kendimi de anlayamıyorum.Herkesin gözü bende.Kendimi toparladım ve bir iki cümle söyledim.İnsanların hepsi bir şeyler diyor ama ben sadece bakıyorum.Kimim ben ? Ya da kim bu insanlar ? Bende mi bir gariplik var yoksa çevremdeki bu insanlarda mı ? Her neyse bu düşünce bitmeyecek.Olduğum yerden kalkıp hemen uzaklaştım.Nereye gittiğimi bilmiyordum.Sadece kalabalıktan kaçmak istiyordum.Bir ormana geldim, korkuyordum.Uzaktan su sesi geliyordu hızlıca oraya gittim.Kocaman bir şelale " ne kadar da güzel " dedim içimden.Kenarda kulübeye benzer bir ev vardı."Kimse var mı ?" diye bağırdım.Ses yok.İçeri girdim.Belli, birisi yaşıyordu ama kimse yoktu.Çok açtım.Hemen masadaki yemeği yedim ve yatağa uzandım.Uyuya kalmışım.Ani bir sesle uyandım.Karşımda bir adam duruyordu.Bana " sen kimsin ?" der gibi işaretler yapıyordu.Ben de ona " kayboldum o yüzden buraya geldim." dedim.Adam beni anlamamış olacak ki tekrar aynı ifadeyle " sen kimsin ?" der gibi işaretler yaptı.Ben de artık el işaretleriyle kendimi anlatmaya çalıştım.Adam durdu.Sanki anlamıştı demek istediğimi." Oh be " dedim içimden.Sonunda beni anlayan birisi oldu.Daha sonra hiç gitmedim o küçük sevimli evden.Birlikte yaşamaya başladık artık.İkimizde çok eğleniyorduk.Aslında insanlar konuşmadan da anlaşabiliyorlar.Birbirimizin dilini bilmesek de kalbimizle anlaşabiliyorduk.