Aynadaki Ben

Bir gün aynaya bakarken dalmışım. Acaba bu ben miyim yoksa sadece bir yansıma mı?

Ayna çoğu zaman bana yalan söylüyor. Ne zaman ona baksam, kendimi bana tüm gerçekliğiyle anlatmıyor. Belki de sorun aynada değil bendedir. Sonuçta ayna cansız bir varlık, ben ona nasıl baktıysam, ne duyguyla baktıysam, o da bana onu gösteriyor. Ama şu gerçek ki, ayna tamamıyla bir düzenbaz. Benim içim kan ağlarken o gelip beni teselli etmiyor, ben ona bakıp güldüysem o da bana gülüyor. Ayna; çok şey istediğimi biliyorum ama senden istediğim şey, beni taklit etme! Ne yapmam gerekiyorsa bana onu söyle.

Ben karşımdakini dost görmek istiyorum. Bu ben miyim bilmiyorum. Kendimi göster   bana... Bakınca göreyim yüzümdeki tebessümü. Bakınca unutayım hüznü. İhtiyacım var sana ayna. Uzun uzun bakıp dalmak, her şeyi unutmak... Sadece kendime bakmak...

Bakmaktan nefret ediyorum. Görmek istiyorum. Her şeyi bilmek istiyorum. Ağlarken gülmek istiyorum. Gözyaşlarımı sil mesela, gülerken gamzelerimden öp. Teselli et beni. Destek ol bana. Yalnızlığıma ortak ol. Sana her baktığımda işte bu benim diyeyim. Bana beni gösteriyor, içimdeki yarayı maskeyle kapatıyor diyeyim. Mutlu olduğumda geleyim, sana bakayım, seninle paylaşayım. Özgüven ver bana, cesaret ver. Her baktığımda ben bunu yapabilirim diyeyim. Bana bunu yansıt. En önemlisi de bana sonsuz güven ver, sırtımdan darbe aldığımda sen iyileştir.

Dedemin çok sevdiğim bir sözü vardır: "Aynanın gösterdiği senin ona gösterdiğin kadardır."