Aynadaki Bensem İçimdeki Yabancı Kim ?

İlk yaptığım aynanın karşısına geçip kendime bakmak oldu. İnsan kendini bilse de,tanıyorum dese de tanıyamaz. Mutluyken, özellikle de ağlarken tanıyamaz. Ben en çok da ağlarken ya da hatalarımla yüzleşmek için aynanın karşısına geçiyorum. Yüzleşiyorum,hesaplaşıyorum hatta kendimle kavga ediyorum. Sonra da napıyorum diyorum.Ama olsun bende böyleyim demeyi de ihmal etmiyorum.

En çok da canımdan çok sevdiğim insanı toprağa verdiğim de daha çok anladım. Büyüdüm, oturdum kendimle konuştum, savaştım ve hala savaşmaktayım. Kabullenmem gereken gerçekler olsa da bırakmasaydı,gitmeseydi ben çocuğum, en çok da ona ihtiyacım olduğu yaştayım, desem de gerçek her gün ama her gün yüzüme vurdu.İnsanlara anlatamadıklarımı oturdum aynada kendime anlattım.

Demem o ki insan her zaman kendiyle yüzleşir, ister zorunlu ister isteyerek , yeri gelir gerçekleri görür yeri gelir görmek istemez. Yeri gelir kendi tanıdığın insan yabancı olur. Aynaya bakarsın bu ben miyim ? dersin. Ama yüzleşmeyi de bilirsin...