Aynadaki Yabancı

Evet,çoğu zaman konuşurum.Ama bazen başka biriyle konuşuyormuşum gibi hissederim.Sanki o görüntü bana ait değilmiş gibi.Tüm kusurlarıyla karşımda ama ayırt edemem.Bazende o yansıma ben olurum,kendim gibi hissederim.Kendi kendime konuşurum.Kusurlarımı görür,eleştiririm.Bazen bir dost,bazen bir yabancı.İnsanlar görünüşlerinin altında çok şey saklar,ve bu dışarıdan bakılınca anlaşılmaz.İnsan kendini bile anlayamazken başkasını nasıl anlasın.Tıpkı aynadaki yansımam gibi.Yüzümde çok yaşanmışlıklar,kırılmışlıklar var.Sadece bakıyorum.Uzun uzun...Ama bakmak yeterli değil.Yansımada genç fakat hayatın yükünü üzerine almış,onlarla mücadele etmeye çalışan birini görüyorum.İşte o zaman yabancılaşıyorum.Ben böyle biri değilim,neşeliyim.Ama yansımam tam tersini söylüyor.O yabancı,ben ise gerçek.Aslında neyi görmek istiyorsam onu görüyorum.Fakat kendimi bulamıyorum,kayboluyorum adeta.Denizdeki kum misali dalgalar beni derinlere sürüklüyor.Anlayamıyorum kendimi ya da aynadaki ben gibi görünen yabancıyı.Yinede konuşuyorum onunla.İnsanlar bazen dertlerini hiç tanımadığı birine açmak,konuşmak ister.Bir nebze dünyadan soyutlanabilmek ister.Çünkü ,sahte insanlar gibi değildir.Ben ağlarken o asla gülmez.Evet aynadaki benim ,ama yabancı bir ben...