Aynadaki Yansıma

Kim bu gördüğüm ? Kim bu aynalara bakıp saatlerce konuştuğum ? Ben miyim bu gerçekten, gözlerine bakıp göz göze geldiğim ? Hiç sözümü kesmeden dinliyor beni. Göz yaşlarıma, gülüşlerime, sevinçlerime aldırış etmeden dinliyor.O beni dinlemekten bıkmıyor, bende ona anlatmaktan hiç bıkmıyorum.Çünkü biliyorum ki saatlerce bıkmadan, usanmadan beni dinleyecek kişi yine kendimden başkası değil. Kaçamıyorum kendimden.Mutlu olduğum zaman gülüşlerimi, ağladığım zaman da göz yaşlarımı seyeredebiliyorum onda.En savunmasız, en çaresiz bazen de en mutlu olduğum anları paylaşıyorum aynada.Çünkü kimsenin varlığını hissetmiyorum yanımda.Bazen söylemek isteyip de söyleyemediğim birçok şeyi aynada ki kişiye söylüyorum.Bazende kavga ediyorum onunla. Kendi içimde verdiğim bir savaş bu aslında. Savaşı kaybetmekten, kendime yenilmekten korkuyorum. Bazende kırıp parçalamak geliyor içimden. Ama yapamıyorum işte.Aynalar olmasaydı nolurdu ? Sorusuna cevap veremiyorum içimde. Anlatmayı yazmaktan daha çok seviyorum belkide. Bazen düşünüyorum neden aynadakiyle aynı tepkileri veriyoruz ? Neden bu kadar birbirimize benziyoruz ? Aynı şeyleri düşünüp aynı duyguları mı hissediyoruz ? Tüm bu soruların tek bir cevabı var aslında. Benden başkası değil, aynadaki yansıma. Eğer öyle olsaydı, tepkisiz kalamazdı analattıklarıma.Tüm bu süreç aynaların en iyi dost olduğunu öğretti bana. Aynalarla Konuşun.Onlar sizle konuşmasa da siz onlarla konuşun. İyi bir dinleyicidirler. Bir ayna kırılması, bir dost kaybetmek demektir. Dostlarınızı sakın kaybetmeyin.