Aynalardan Uzak

Aynaya baktığınızda karşınızdaki görmek istediğiniz yüzü hiç düşündünüz mü? Ya da nasıl bir yüzle karşılaşacağınızı? Sizi nasıl bir yüz bekliyor? Neler görüceksiniz aynaya bakınca? Ya da korkar mısınız aynalardan? Ben korkarım. Hep korkmuşumdur zaten. Aynadaki benden hep uzak durmuşumdur. Çünkü neyle karşılaşacağımı bilmiyorum. Nasıl bir insan bekliyor beni aynada bilmiyorum. Belki aynaya bakınca herşey daha kötü olucak. Belki bir defa bakınca bir daha bir daha toparlanamiycam. Belki gördüğüm kusurlarım beni asla eski ben yapmiycak tekrar. Bunların hiçbirini bilmediğim için aynalardan hep uzak durmuşumdur.                                                                                                                             Benim gibi birçok insan var aslında. Kusurlarından, göreceği seylerden kaçan. Ama bazı insanlar varki kaçmayan ve kendisiyle hep barışık olan. Göreceği şeylerden korkmadan yaşayan. Görsede bunu aşabilecek gücü kendinde barındıran.

       Bir söz vardır " aynaya pek az bakan kusurlarını pek az görür " diye. Bence çok güzel ve anlamlı. Sen ne kadar aynayla barışık olursan kusurlarını düzeltmede o kadar başarılı olursun. Mesela aynaya bakınca güçsüz birisini gördün. Yardıma muhtaç bir gibi sanki. Yüzündeki o ifade birşeyleri düzeltmen ve eskisi gibi olman gerektiğini anlatıyor sana. Sende hemen düzeltmeye çalışırsın o ifadeyi. Daha güçlü görünürsün artık. Korkusuz ve kimseye muhtaç olmadan. Ama nedense ben o cesareti ve gücü kendimde bulamıyorum. Sanki o ayna benim sonum olucak gibi. Bakınca kaç yaşında görüneceğimi bile bilmiyorum mesela. Belki o aynada öyle bi insan görücem ki bir daha yaşama cesareti bulamiycam kendimde. Siz buna korkaklık diyebilirsiniz ama ben güçsüzlük diyorum.

         Bence herkeste bu güçsüzlük var. Kiminde az kiminde fazla. Kimse kendine itiraf edemesede aynadaki görüceklerinden korkuyo. Unutmayın kimse kusursuz değildir. Herkesin bir kusuru vardır mutlaka. Sorun ise bunları  düzeltebilecek kadar az mı yoksa düzeltemeyecek kadar fazla mı oluşu. Kimileri ise konuşur aynayla. Sanki karşısında biri varmış gibi. Çünkü bilirler ki onları sıkılmadan dinleyecek tek şey aynalardır. Ben bunuda yapamam mesela. Bakmayı beceremiyorum ki konuşmayı becerim.

           Yani kısacası ne bakmaya ne de konuşmaya cesaretim yok aynayla. Ama bu gücü belki birgün bulurum kendimde. Belki o zaman daha güçlü bir ben olurum artık. Cesaretli, korkmayan ve asla kaçmayan.