Ben Hâlâ Varım

Bir sabah uyanınca kimseyi bulamazsanız paniklersiniz, her insan gibi. Yalnız kalmaktan korkup, bir çift göze bakmak istersiniz. Kimseyi bulamayınca daha çok paniklersiniz. Duygularınızın önüne geçemezsiniz. Belki ağlarsınız, belki bir umut birilerine rastlarım diye bir o yana bir bu yana koşar durursunuz… Korku, üzüntü, heyecan ve panik duygu karmaşasında bulursunuz kendinizi… Ne yapmanız gerektiğini düşünemezsiniz. Yorulup, vazgeçmek istersiniz çünkü kimseyi bulamayacağınızı anlarsınız. Ve ilk defa anlamamış olmayı dilersiniz.

Rüya hatta kabus gördüğünüzü sanırsanız. Uyanacağım geçecek dersiniz. Bu defa da uyanmanın bir yolunu arasınız ama bu yolun sonunda sizi bekleyen o sert, duvara çarparsınız. Gerçeğe…

Herkes gerçekle aydınlanmayı umar, senin payına düşen ise karanlığa hapsolmaktır. Tutunacak bir umut, bir ışık ararsın. Oysa ki o karanlıkta ışık da sensindir, umut da… Bir labirentin içinde olduğunu düşün. Ne kadar istemesen de yalnız olduğunu kabullenip yaşamını sürdürmeye çalışmalısın. Çünkü sen herkesten önce gelirsin. Yalnız ben varım deyip, birilerini aramaktan vazgeçersin. Hayatını sürdürmeye devam edersin. Hiçbir üzüntü, sıkıntı çekmezsin eksik kalırsın biraz ama belki de hiçbir mutluluk, heyecan da yaşayamazsın. Yaşayan bir ölüye dönersin adeta. Ölmezsin ama yaşadıklarına,  yaşadım da diyemezsin. Ve hayatın sonunu hayal edip, merak ederek o anı beklersin. Kabullenirsin…

Her insan yalnız doğduğunu, yalnız öleceğini bilir. Ve bu yüzden yalnız yaşamakta zor gelmez insana…