Benim Hikayem

İnsan öldüğünde hayatının film şeridi gibi gözünün önünden geçiceğini düşünür. En azından film ve kitaplar bizi böyle olduğuna inandırdı. Ama benim hayat filmim benim ölmemi beklemedi.

Bundan tam 1 yıl önce bir grup liseli sinemaya gitmeye karar vermiştik. Arkadaşlar vizyonda çok ilginç bir filmin olduğunu söylemişti. Sinema salonuna girdiğimizde salon kalabalıktı. Hemen yerlerimize geçtik. Sinema salonuna  girmeden önce salondan birisinin hayatının filme dönüştüğü söylenmişti. Bu yüzden herkes çok heyecanlıydı. Filmin başlamasına saniyeler kala heyecan git gide artıyordu ve beyaz perdeye ışık yansımıştı. Perdede " Yıl 1999 " yazıyordu. Bazı kişiler " off , puff " demeye başlamıştı. Ben , arkadaşlarım ve bizim yaşıtlarımız daha da heyecanlanmıştı. Perdede bir bebek yansıması vardı. Ağlayan , yeni doğmuş bir bebekti. O an dilim tutulmuştu. Herkes birbirine bakmaya başlamıştı. Bu bendim. Arkadaşlarım birşeyler söylüyordu ama ben duymuyordum. Kızlar durumu fark edip " Yoksa senmisin ? " diye söylenmeye başlamışlardı. Ağzımdan sadece "Evet" sözcüğü çıktı. Herkes meraklı birşekilde benim hikayemi izliyordu. Yıllar çok çabuk geçiyordu. Ben 2 yaşıma girmiştim ve babam  ölmüştü. Artık bu hayatta annem , ben ve abim kalmıştı. Abim hastaydı ve hastalığı bilinmiyordu. Bu yüzden annem ve abim zamanının çoğunu hastanelerde geçiriyordu. Çok zaman geçmemiştiki abimi de kaybettik. Ben 3 yaşındaydım. Sanki o duyguları yeniden yaşıyor gibi ben ağlamaya başlamıştım. Salondan da hıçkırık sesleri geliyordu. Anlaşılan insanlar hikayemi beğenmişti. Film böyle devam ederken sona gelmişti ve en sonda ben ve arkadaşlarımın fotoğrafı vardı. İnsanlar ayağa kalkıp alkışlamaya başladı...

İnsan ne kadar gülsede içinde hep eksik olan birşeyler vardır.