Bir Yabancı

  Aynaya baktığımda görebiliyorum. Kendimi değil, bir başkasını. Aynanın karşısında. Bakıyor.Bana değil, kendisine. Ne düşündüğünü görebiliyorum. Kendisine hayranlık duyuyor. Bu hayranlığı gerçek mi yoksa kendisini kandırmaktan mı hoşlanıyor çoğu zaman anlamazsınız. Gerçek olanlar düşüncelerinin üzerine kurduğu katmanların altında kalmıştır. Şimdi ise sadece kendisini seviyor, başka kimseyi sevemeyeceği kadar.

Herhangi bir insan kadar güzel aslında. Ona sorduğunuzda ise dünyanın en güzel yaratığı olduğunu düşünür. Bana sorarsanız da öyle. Aslında gerçekten güzel olmasının dışında, ona karşı zaafım var, sevgi denileninden. Her ne kadar o benim en kötü görüntülerimi biriktiriyor olsa da (tıpkı diğerleri gibi), ben onun tüm güzel hallerini biriktiriyorum. Huzursuzluğum ve aksiliğim hafızamdan mı kaynaklanıyor? Birçok kez sordum kendime, ayna karşısında. Fakat şimdi aynanın karşısında olan ben değilim. Bir yabancı.

Çok kez söyledim ona sayısını hatırlayamıyorum. "Ben senin zihnindeyim, istemediğinde yok olurum." Her defasında bir tuzak kurduğumu sandı. Belki de haklıydı. Bana baktığı sürece ben de ona baktım. Hiçbir zaman, o kaçırmadan gözlerimi ondan ayırmadım. Sıkılmasını, usanmasını, kendisinin gitmesini bekledim. Geride kalan hep ben oldum. Özgür olan oydu, bağımlı olan ben. Kalabalıklara karışan o, gittikçe yalnızlaşan ben. Yine de beni sevdiğini hissedebiliyorum. Baktıkça büyüyen bir sevgi...