Boş Dünya

Birçok insan bir anda kaybolduğunda ne yaparsınız ? sorusuna yanıt çok fazla.İnsanlar olmasa  sanki ıssız bir adadaymışım gibi beni bir düşünce kaplardı.Yalnızlık insana verilecek en büyük cezadır.Düşünsenize anne yok, baba yok, eş yok, dost yok ne kadar kötü.Sizce de hayat çekilmez bir hal almaz mıydı ? Yalnızlık kelimesinden de anlaşılacağı gibi insanı kahreden ,ciğerini söken bir hastalık gibidir.Yalnızsan hayat zindan gibi koca bir dünyaya kilitlenmiş olarak insanı hapseder.                                                                                Yalnızlık bir kök gibidir .Uzar uzar uzar  fakat bir süre sonra yaşlanmaya ve kurumaya başlar.İşte aynı yalnızlık da böyledir .İnsan da yalnızlık içerisinde ne kadar dayanmaya çalışsa da bir gün gelir.İnsana daha da acı vermeye başlar.Ve yalnızlık sona ermeye  devam etmektedir.İşte bir süre sonra yalnızlık insanla birilikte kaybolup gider.Fakat insan bu süre içerisinde  insana aynı yavru bir köpeğin ailesini  kaybedip de aramaya devam etmesi gibi insan da bir süre aramaya çalışır.                                                                             Yalnızlık insana insanın değerini gösterir.Annenin sıcaklığını ve şefkatini , babanın korumasını , kardeşlerine de kol kanat germeyi öğretir.İnsanda birlik ve beraberliğin herşeyden önemli olduğunu hatırlatır.Yazımı şu sözle  bitireceğim . Bir elin nesi var,iki elin sesi var....