Bu Ben miyim?

Delirdiğimi düşünürüm ara sıra. Aynanın karşısına geçip saatlerce konuşurum. Anlatırım tüm dertlerimi. Sanki bana karşılık verecekmiş gibi beklerim. Beklerim ama karşılık gelmez işte. Anlattıklarımla kalırım. Dertlerimi anlattıkça rahatlayacağımı düşünürüm. Ama anlattıkça gerçeklerle yüzleşip, üzüntümü ikiye katlarım. Ağzımdan dökülemeyen sözleri, gözyaşlarımla dökerim. Sonra duraksarım. Pişman olurum döktüğüm gözyaşlarıma. Aynadaki görüntümle göz göze gelirim kısa bir süreliğine. 'Bu ben miyim ya ?' derim. Sürekli tebessüm ederek dolaşan kız bu mu? Yabancı gelirim kendi gözüme. Tanıyamam kendimi. Gözyaşlarımı silerim usulca. Sırf ailem beni o halde görmesin diye silerim. Kendi üzüntümü hiçe sayarım, onların o gülen yüzünü soldurmamak için. Bazen de aynadan daha çok arkadaşlarıma ihtiyacım olur. Arkadaş derler ama dosttur onlar dost. Sıkıntın olunca onlara anlatırsın ilk olarak. Akıl alırsın onlardan. Yanlarında ağlarsın, hatta birlikte ağlarsın. Onlar aynadan daha çok yardımcı olurlar, ayna sadece dinler ve susar. Ama dost, senin yüzüne bakınca direk anlar sıkıntını. O yüzden her zaman, aynalarınızdan daha çok dertlerinizi anlatabileceğiniz dostlarınız olsun...