Derin Sessizlik

Sessizlik... Bu kelimeyi hiç bu kadar derin yaşayacağımı düşünmemiştim.Şimdi ise sanki bir boşluğun içinde gibi yürüyorum boş ve sessiz sokallarda.

Bağırsam sesimi duyacak hiç kimse yok etrafımda.Eskiden konuşmaya tenezzül etmediğim insanlar bile yok olmuş.Sadece yaprakların çıkardığı ses ve bir boşluk.Benim için değerli olan herkesi kaybetmişim.İnsan kaybedince anlarmış ya bir şeylerin değerini.İşte tam da bu duygunun içerisine düştüm.Hayatımı güzelleştirecek şeyler yok artık.Beni dinleyip,anlayan arkadaşlarım nerede? Hayatta mutlu olacağım,heyecanlanacağım zamanlarım yok mu artık benim? Kiminle yaşayacağım ki bunları.Etrafımda sadece uğultudan ibaret olduğunu düşündüğüm insanları bile arar oldum.

Bazen sessiz kalmayı diler insan,oysa bilmez mi günün birinde konuşmayı özleyeceğini...Dün de,bugün de kaybetmeyi göze aldığım insanlar yarın hiç olmayabilirler.Ve ben yarının nasıl olacağını,yarınımın olup olmayacağını bilmiyorken,bugünü yalnız da olsa yaşamayı göze alıyorum.