Farkına Var

Yalnızlık bir insana verilebilecek hem en kötü ceza hem de en iyi ödüldür. Çoğu zaman yaşananlardan bunalıp yalnız kalmak isteriz. Bir köşeye çekilip o sessizlik içinde sadece kendimizi dinlemek bizi rahatlatır. Sadece kendimiz varmış gibi davranırız. Peki ya gerçekten öyle olsaydı? Bu sefer yanımızda en azından bir tane dost istemez miydik?

Bir sabah uyanıyorsun ve yalnızlığın tam ortasındasın. Ne sabah kahvaltı hazırlayan annen ne de okula gidip  şakalaşabileceğin bir arkadaşın yok. Koskoca dünyada tek başınasın. 6 milyar insan yok olmuş. 'Günaydın' diyebileceğin tek bir kişi dahi kalmamış. İlk başta belki bu durum hoşumuza gider ama sonrasında öyle bunalırız ki keşke demeye başlarız. Yalnızlıkla savaşmaya başlarız. Konuşmak isteriz ama kendimizden başkası olmadığını fark eder çaresizce susarız. Bu duygunun içine hepimiz girmişizdir. O kadar insanın içinde bizi anlayan tek bir kişinin olmadığını düşünmüşüzdür. Ama tam bunları düşünürken bir dost gelir ve o an yalnızlığını bitirir. Bir 'Nasılsın?' sorusuyla kendimize gelip 'Yalnız değilmişim.' deriz. Tek bir kişi bile tüm duygularını alt üst eder. İşte tamda bu sırada şükrederiz. Hiç bir dostun, arkadaşın olmasa bile annenin, babanın arayıp nerede olduğunu merak etmesi bile yeterlidir.

Ne kadar yalnız kalmak istesen de bu durumun gerçek olmasıyla yıkılabilirsin. Bu yüzden kimseden uzaklaşma. Tek başına olmadığının farkına var. Yalnız kalıp kendini dinlemek isterken yok olmuş durumuna düşme. Ve ne olursa olsun oturup haline şükret. Senden daha kötüleri de olabilir.