Gönlümün Alfabesi

  '' Anlaşılmamak için mi yazıyorsun sen? '' diye sorulmuştu bana.. Hayır, sadece anlaşılmak gibi bir derdim yoktu benim. Ben yalnızca, bana ait sözcüklerimin olmasını istiyordum. Benim kurduğum cümlelerde anlam kazanan sözcüklerim olsaydı yeterdi bana..

Herkes anlaşılmak isterken, anlaşılmayı bu denli önemserken; ben, anlaşılır olmanın önemini biliyor olmama rağmen anlaşılmak istemiyordum. Konuşmak ya da anlatmak değildir ki zaten önemli olan. Anlaşılabilmektir aslında. Ama herkes olmak ne kadar doğru? İnsanların ne kadarı yürüdüğü yolun doğruluğuna inandığı için adım atıyor, ne kadarı çoğunluğun yaptığı doğrudur diye düşünerek adımlıyordu aynı yolu?

Her insan konuşabilir, her insan bir şeyler anlatabilir. Ama her insan anlaşılamaz.  '' Söylediklerimiz karşımızdakinin anlayabildiği kadar '' değil midir zaten? Dilin insanları bir arada tuttuğuna inanarak kelimeleri bir araya getirmiyor muyuz biz?

Hepimiz küçük bir ayrıntıyı kaçırarak, doğruluğundan hiç şüphe etmeden her gün binlerce kez cümle kuruyoruz. Kendimize sor(a)madığımız soruları göz ardı edip, geçip gidiyoruz yanından. '' İnsanları bir arada tutan dil, kimi zaman da farklı köşelere savurmaz mı onları? Hep yapıcı mıdır dil, hiç yıkıcı olduğu olmaz mı? ''

En güzel dilin; gönül dili olduğunu biliyorken, gönül yıkmak için dili kullanmak ne kadar doğru ki? Gönül kıracağını bilen dil, susmalı. Kimsenin bilmediği bir alfabesi olmalı..

Keşke ' Kimsenin bilmediği bir dili konuşuyor olsaydım. ' Hem o zaman, susmak için çokça vaktimin olduğunu bilerek yaşamayı öğrenirdim. Anlaşıl(a)mayacağımı bilerek alırdım bu kez elime kalemimi..

 '' Susmak daha fazla bir şey anlatmak olur konuşmaktan. '' öğrendim zaten ben...