Gördüklerime İnanmam Gerek

Ay'ın vardiyasının sona erdiği,Güneş'in henüz siftah yaptığı sıradan bir günün sabahında hayatımın bu denli değişeceği aklımın ucundan geçmemişti. Bu sabah annemin tatlı sesini kulaklarımda duyamadım. Daha bu aşamada bugün bir şeylerin ters gideceğini hissetmiştim. Babam,kardeşim,annem ve daha nice insan ortalıkta yoktu. Ne olmuş olabilir bu insanlara? Galiba terkedilmiştim. O anda yaşadığım duygular tarif edilemez. Şüphe,korku,üzüntü,endişe... Sanırım bunlar ölüm korkusu ile eşdeğer. Yalnızlığın en dibindeydim. Düşündüğüm şeyler aklımı tarumar ediyor.
Böyle bir sınırsızlıktayken yapabileceklerimin haddi hesabı yoktu. Sonuçta tüm dünya bana kalmıştı. Hiç duymadığım,görmediğim her şeyi yapabilirdim,imkansızları bile! Engelleri kolayca aşabilirdim. Aslında engel diye bir şey yoktur. Zaten başarıya giden yolda hiçbir engel yoktur. Sadece bizi çekemeyen insanların attığı küçük taşlar vardır. Bu taşları büyük bir kaya olarak görüyoruz ve bu da insanı pes etmek zorunda bırakıyor. Bu hoş değil işte. Allah akıl vermiş,mantık vermiş. Her sorunun çözümü vardır. Derdi veren dermanını da verir. Bu bakış açısıyla yola devam ediyorum.
Mavinin siyaha bulandığı o huysuz gecelerden birine geldim yine. Bu gece ay bir başka. Sanki benimle konuşur gibi. Ve geceyi koyu bir sohbet kaplıyor. Öyle bir durum ki;hem yalnızım hem de gecenin en kalabalık anındayım. Hem yaşıyorum hem de gecenin ufkunda yok olup gidiyorum.