İçimdeki Ses

‘’Öpücükle uyanırsınız her sabah, uyandım ben ıpıssız bir tokatla’’ diyen İbrahim Tenekeci’nin cümlesiyle başlamak istedim söze.

Yalnızlık…

Bir sabah kalkıp dünyada tek  başına kalmak…Kulağa ne ürkütücü geliyor değil mi?Yanında kimsenin olmaması.Yani yalnızlık.Peki etrafımız insan doluyken yaşadığımız yalnızlık, o ne olacak?Etrafın ne denli kalabalık olursa olsun seni anlayan kimse yoksa yalnızsın.İçinde olup bitenlerden sadece sen haberdarsan, yalnızsın.

Hiç başınıza geldi mi bilmem.Biriyle konuşmak istemişsinizdir.Birileri sizi anlasın istemişsinizdir.İşte ben tüm bunları istedim.Peki ya sonuç?Tabiki beni anlayan yine kendimden başkası değildi.Bende sustum.Susmak…Konuşmak yorar insanı ama susmak da kolay değil ki.Susarken de yoruluyor insan.İçime attığım kelimelerin nereye gittiği  hakkında fikrim yok.Belki de kalbimin acısı içimde kalan kelimelerin kalbime çarpmasındandır.Sanki sırtımda kendim oturuyorum.İnsanın bedeni kendine ağır gelir mi?Bedenim bazen bana ağır geliyor, içime attıklarımın yükü arttıkça.İnsanların beni anlamıyor olmasından şikayet ettim epeyce.Belki de kelimeler tarif edemiyordur hissettiklerimi.Anlatmaya yetiyor mu ki kelimeler yükümü?Ya da yok ya…Kim kendini anlayabiliyor ki bir de başkasını anlasın sözü doğru.Evet bazen ben bile anlamlandıramıyorum kendimi.’’Bana, insan yalnızca kendini anlayabilirmiş gibi geliyor o da zaman zaman’’ diyen Barış Bıçakçı’nın sözünü doğrular nitelikte halim.

Yani demem o ki, bir sabah uyandığımda kendimi tek başıma bulsam da koca dünyada, onca kalabalığın içinde kendimle yalnız kalan benden pek bir fark olmaz.Hem tüm kalabalığın arasından sıvışsam da içimde sürekli izdiham yaratan bir kalabalık var.Onu nasıl yapayım?