Kabus

Bu aralar öylesine mutluyum ki, hayatımda herşey yolunda. Derslerim süper,öğretmenlerimden memnunum, ailemle hiçbir problemim yok. Arkadaşlarımla tartışmıyorum,fikir ayrılıkları yaşamıyorum. Daha nasıl anlatılır bilmem. Hayatımda ilk defa herşey bu kadar yolunda gidiyor.
Bugünde öylesine mutlu olduğum günlerden bir gün. Akşam üzeri okuldan geldim. Evde kimse yok, kardeşim okulda, kurs olması sebebi ile eve geç geliyor, annem ve babam çalışıyorlar. Bir saat kadar evde yalnız olmak durumundayım. Televizyonu açtım öylece uzandım, uyuya kalmışım.Annem, babam ve kardeşim gelmişler, sofrayı hazırlamışlar, yemek yemem için beni uyandırdılar.Birlikte muhteşem bir yemek yedik. Aslında bugün de sıradan bir gündü.Herşey aynıydı, ama tek farklı olan şey daha da mutlu olmamdı. Yarın yine okul var, kimya dersi var falan işte. Neyse odama çekildim, biraz ders çalıştım. Sonra da uyumaya hazırlandım. Ve artık uyuma vaktim geldi... Sabah alarmımın iğrenç zil sesiyle uyandım. Gözlerimi halâ açamıyordum.Gözümü hafif aralayarak, masadaki telefonu buldum, ve alarmı kapattım. Yavaşça yataktan kalktım. Elimi yüzümü yıkamaya lavaboya gittim. Okul formamı giymek için tekrar odaya geldim. Artık gözüm açılmıştı. Fakat bu olamazdı,kardeşim erkenden kalkmış ve ilk defa yatağını düzeltmişti.Gerçekten bu çok şaşırtıcıydı. Neyse okul formamı giydim, saçlarımı düzelttim ve odadan çıktım. Kahvaltı etmek için mutfağa gittim. Ekmeğin kalmamış olduğunu gördüm ve evde kahvaltı yapamayacağımı anladım. Kardeşimde ekmek almaya gitmiş olmalıydı, diye düşünerek evden çıktım. Tuhaf birşeyler oluyordu sanki.Durağa gidene kadar bir tane bile insan görmedim. Sokakta in cin top oynuyor. Kimsecikler yok. Durakta beklerken de ne bir otobüs geçti,ne bir okul servisi, ne de bir araba. Dükkanların hepsi kapalıydı. Bir tuhaflık vardı. Bu his içime oturdukça, tüylerim ürperiyordu. Yaklaşık üç saattir durakta bekliyordum.İç sesimi susturmak istyordum. Beni gittikçe korkutuyordu.Okula gitmem gereken saati 2 saat geçmişti. Neyse eve geri döndüm. Araba halâ evin önündeydi.Buna sevinmiştim, annemin işe gitmemiş olduğunu geçirdim kafamdan. Eve girdim. Evde koyu, derin bir sessizlik vardı. Bu beni oldukça ürkütüyor, korkutuyordu. Anne ve babamın odalarına girdim. Kimse yoktu. Kardeşimin olmadiğını zaten biliyordum. Daha sonra babannemin evine gittim, annemleri sormak için. İşte bu çok ilginçti, babannemde yoktu evde. Çıldırmak üzereydim. Telefonla bir birini, bir birini arıyorum kimse cevap vermiyordu. Öylece kala kaldım. Oturdum bir taşın üzerine ağlamaya başladım.Neyse aradan beş altı saat geçti. Bir umut eve koşarak gittim. Ama yine kimsscikler yoktu. Kafayı yiyecek durumdayım şuan.Çok yalnız hissediyorum.Dışarıdan ne bir korna sesi, ne bir bağırma sesi geliyordu.Hergün bizim evin iki sokak aşagısında ki barlardan gelen ritimli müzik sesleri gelmiyordu artık. Tarif edemediğim bir sessizlik. Bozaaa diye bağırıp beni uykumdan uyandıran hiç birsekilde simasını bile görmediğim o adamı bile özledim.Kalbim sıkışıyor, nefes almakta zorlaniyor , boğazım düğümleniyordu. Ben buna alışamam, böyle yaşayamam. Ailem, arkadaşlarım, tüm sevdiklerim yok. Sessizlik çok, anlamsızlık çok. Kimsesiz olmaz. Bu böyle gitmez gitmemeli. Yaşamak o kadar da anlamlı değil, neden yaşıyorum o zaman? diyerek apartmanin en üst tepesine cıktım. Bir an bile tereddüt etmeden tam kendimi atacakken... Uykumdan bir uyandım, ter içinde kalmışım.Gözlerimde yaşlar birikmiş, kalbim hızlı hızlı çarpıyor. Hemen gidip kardeşimi, annemi , babamı uyandırdım. Yaşadıllarına ikna olduktan sonra, kendime geldim ve bunun kabus olduğunu anladım.
Eğer bu kabus gerçek olsaydı, herşeyin anlamsız olacağı bu dünya da, bir an bile tereddüt etmeden, cesaretim söz konusu bile olmadan ,kendimi bir yerden atardım. Ve de şundan eminim ki, hepimiz basit olanı seçerdik...