Kalabalıktan mı Yoksun? Benliğimden mi Kalabalık?

Aslında hepimiz 6 milyar insanın içinde kaybolduk. Fazla bu kalabalık. Biz insanoğlu için bile. Sabah kalktığımda dünya bomboş olsa ben buna yalnızlık demem diyemem. Tamamen kendime kalabalık gelişim olurdu bu. Zaten kendimizi de unutmuyor muyuz bu denli kalabalığın içinde? '' Elalem ne der? '' kaygısıyla kendimiz olmaktan çıkıyoruz bu 6 milyarlık insan kitlesi içinde.

Aslında biraz mutlu olabilirdim. Kendim olmak için sayılı ama sonsuz bir ömrüm var nasıl olsa. Ben kendim olurdum her zaman yapamıyor olsam da insanların arasında. Sanırım sadece benim olduğum bir dünyada bu hiç de zor olmazdı. Benim kurallarım benim isteklerim benim yaşantım ve görebildiğim tek yüz '' Benim yüzüm''. Güzel olabilirdi. Bir yandan daha da kötü olabilirdi. Ya sıkılırsam ben olmaktan? Ya yapmacık olmak istersem? Ya sıkılırsam kendimden? Ya ararsam o kalabalığı? Oladabilir, bilinmez ne de olsa.

Her şeyden ziyade bir fırsat olurdu kendimle baş başa kalabilmek için. Kulaklığı takıp şarkılarla baş başa kalmaktansa bağıra bağıra şarkı söyleyip yalnız kalabilirdik belki de. Ya da her gün görmekten nefret ettiğimiz insanlardan uzaklaşıp her gün kendimizi görüp gülebilirdik belki de. Belki de ağlardık kimseden gözlerimizi kaçırmadan. Avazımız çıktığı kadar susmazdık. Ele vermezdi bizi üzüntülerimiz ve paylaşmak dahi istemediğimiz sevinçlerimiz. Her şeyin gerçekleşebileceği bir ihtimal ne de olsa. Dünya belli mi olur?