Kalbe Dokunabilme Hüneri

Hepimizin sık sık kendini anlatamadığı zamanlar oluyor. Aynı dili konuşmak bile bir şeyler anlatabilmek için yetmiyor bazen. Zaten kelimeler birbirimizi anlayabilmek için yetseydi, bizler bugün sadece yazarları ve şairleri anlayabilirdik.

Bir sabah uyandığımda bambaşka bir dili konuşuyor olsam, bundan doğan his çok da yabancı gelmezdi doğrusu. Çünkü ben defalarca kez aynı dili konuşmamıza rağmen yüzüme anlamsızca bakan gözler gördüm. Bu anlamsızca bakan gözler beni neden anlamaz ki? Aynı kelimeleri kullanıyorum, onlarla aynı dili konuşuyorum. Bir şeyler eksik ya da doğru değil .

Sevdiğiniz bir insana bir şeyler olmuştur. Kötü bir şeyler... "Ne oldu" diye sorarsınız. "Bir şey yok " der. Tekrar sorarsınız, yine "Bir şey yok" der. İnanmazsınız... İnanmazsınız çünkü gerçeği hissedersiniz. "Hissetmek" anlamak için hissetmek gerek. Peki nedir hissetmek? "Hissetmek kalbe dokunabilmektir..." Benim doğruca insanların kalbine gidebilecek, onların ruhuna dokunabilecek bir şeyler bulmam lazım. Bir piyanist olsam mesala, kelimelerim melodilerim olsa... Üzüldüğümde hüznüm, camdaki bir yağmur tanesi gibi önce yüreğimden parmaklarıma, sonrada tuşlara süzülüverse... Tuşlardan bir melodi olup diğer kalplere dokunsa. Ya da aşık olsam, parmaklarım tuşlara daha naif bassa, çıkan ezgiler bir kar tanesi gibi konuverse sevdiceğimin yüreğine... Böyle anlatamaz mıyım kendimi? Böyle anlamaz mısınız beni? Birbirimizi anlayabilmek için aynı şeyleri söylemek yerine, birbirimize aynı şeyleri hissettirmeliyiz.