Kalbin Dili

Hep düşünürsün söylediğim cümleler başkasını kırdı mı? Beni yanlış mı anladı ya da hiç mi anlamadı? Bu tür düşünceler beyninde sürekli dolanır.

Hani bazı sözcükler vardır, dilinden çıkarken boğazını yakar. Yutkunursun ama yine de geçmez. Yuttuğum çığlıklar doldurur içimi.

Hiç kimsenin bilmediği bir dil konuşsam. Ne benim söylediklerimi anlasalar, ne de ben söylenenleri anlaşan. Ne güzel olurdu. Çünkü söylediklerimden kimse alınmayacak, kimse kırılmayacak, içimdeki çığlıklar bir rüzgar gibi içimden çıkacak. Yüreğim durulacak. İçimdeki aşklar, nefretler, umutlar sanki gökyüzüne bırakılan balonlar gibi özgürce uçacak. İçimdeki cümleler kuşlar gibi havada süzülecek. Yüreğim, içim, her bir nefesin tıpkı çocuklar gibi özgür olucak.

Zaten aynı dili konuşsakta bazen derdimizi anlatamıyor, bazen de anlatılanları anlamıyoruz. Birileri birşeyler anlatırken ara sıra kendi hayal dünyamıza dalıyor, anlatılanlardan bir kelime dahi anlamıyoruz.         Önemli olan aynı dili konuşmak değil önemli olan aynı duyguları hissedebilmektir. Önemli olan dillerin konuşması değil önemli olan kalplerin konuşmasıdır. Çünkü en temiz ve en saf kalplerdir. Dil yalan söyler. Bazı kelimeleri yutar. Bazen anlatmak istediğini doğru anlatmaz. Ama kalpte yalan yoktur. Herşeyi doğru ve düzgün anlatır. Asla çıkarları için davranmaz. O neyin doğru, neyin yanlış olduğunu bilir. Aslında kalp en güzel yol rehberidir. Sadece kullanmak gerekir.

Yani konuşabilmek ve anlaşabilmek için ille de aynı dili konuşmak gerekmez. Aynı şeyleri düşünüp, aynı şeyleri yapıyorsak zaten anlaşıyoruz demektir.                                     Kimsenin bilmediği bir dil konuşsam yani kimse dilimle söylediğimi anlamazsa en güzel şey olan kalple konuşurdum. Çünkü o beni benden daha iyi bilir. Ey kalbim beraber ağlayalım, beraber gülelim. Anlatmak istediklerimizi beraber söyleyelim.