Karanlık Gün

Sabah kalktım, ev bomboş... Benden başka hiç kimse yoktu. Beni tatlı uykumdan uyandıracak birileri de yoktu. En acısı da annem ya da babam yoktu, masa bomboştu. Sıcak ekmek ve çay kokusu da gelmiyordu. Bu yoklar içinde koşuşturma ile evden çıktım.

Koskocaman ağacın sertçe esen rüzgarın etkisiyle yere savrulan yaprakları, perdeleri açılmamış evler her şey normal gibiydi ama tek bir şey hakimdi ortalıkta, bu cıvıl cıvıl  olması gereken ortam sessizlikten ibaretti.

Apar topar işe giden insanlar, okula giden öğrenciler, dükkanlarını açan amcalar, egzoz sesleri duyulmuyordu artık...

Ne olduğunu sorabileceğim birileri bile yoktu. Kendimi bir oyunun içine düşmüş gibi hissediyorum o an. Sanki herkes oyun dışı kalmış, birileri beni tek bırakmış gibi. Bilmediğim bir oyunu nasıl oynayabilirim diye soruyorum kendime.

Düşüncelerim sokağa çıkıp avazı çıktığı kadar bağırıyor. "Sesimi duyan yok mu?" diyor kendince. ancak bağırışlarıma bir cevap olarak sesim yankı yapıyor. Bu cevap düşüncelerimi susturmaya yetiyor. Artık tamamen kabulleniyorum yalnızlığımı. Yalnızlığım ve ben kalıyorum.