Kelimelerle Yaşamak

Anlaşılmak...

Bazen kelimeler yetmez anlatmaya, anlaşılmaya.Hani bazen deriz ya ‘ yüreğimin dili olsa da konuşsa’ diye.İçinden geçenlerin ne kadarını söyleyebiliyor insan?Ya da söylese bile ne kadar anlaşılıyor?

Bazen öyle anlar vardır ki dil düğüm olmuş kalp zaten susmuş.Belki de kendine şunu sormalı insan ‘’gerçekten anlaşılmak istiyor muyum?’’.Hiçkimsenin bilmediği bir dili konuşmak.Çok kötü olurdu herhalde.Kimseye kendini anlatamazsın.Düşününce çok korkunç, evet.Peki herkesle aynı dili konuşurken ne kadar anlatabiliyoruz ki kendimizi? Herşey  kelimelerden mi ibaret?Bence hayır.

‘’Yaşıyor kendince.Anlayanı yok, bileni yok'' diyor,Mehmet Deveci.E hal böyle olunca da susuyor insan. İnsanlara susuyorda yakasını hiç bırakmayan bir iç sesi var insanın.O yüzden aslında hiç susmuyor insan. Sustuğunu sanıyor ama susmuyor.Kendisiyle muhabbet halinde hep.Ve gürültüyü yalnızca kendi duyuyor.’Ben seni anlıyorum’ diyen insanlar vardır ya her insanın hayatında, e madem anlıyorsunuz o zaman neden içimdeki gürültüden haberiniz yok?Anlıyor olsaydınız duyardınız öyle değil mi?

Yani kendini kendi haline bırakmalı insan.Dilindeki kelimeleri yormamalı.Birkaç cümle susmanın fasiküller boyu anlatmaktan daha evla olduğunu söylüyor Mehmet Deveci.Öyleyse susmalı.