Nerede Bizim Benliğimiz?

Kendinizi hiç çaresiz,kimsesiz yorgun hissetiğiniz anlar oldu mu hiç? Ya da biraz huzur biraz sessizlik istediğiniz anlar? Muhakkak ki olmuştur işte ben o anlar da “ benliğim “  diye tabir ettiğim aynalara sığınmışımdır  hep. Bu kesinlikle egoistliğimden ya da kendimi görmekten zevk aldığım anlamına gelmiyor.zaten kim aynaya bakınca kendini beğenir ki ?

Ben aynaya bakınca yüzümü görüp ne kadar çirkinim diye gözlerimi kaçırır ,uzun süre asla bakamazdım kendime ta ki o güne kadar. Arkadaşım ile saçma sapan  bir sebepten ötürü aramız açılmıştı ,ağlayarak girdim eve hıçkıra hıçkıra odamın her zamanki  sessiz köşesine çekilip ağlamaya devam ettim odamdaki aynaya  gözüm kaydı bir an ve o an ki çaresizlikle karşısına geçip olan biten her şeyi tüm çıplaklığı ile anlattım benliğime yavaş yavaş gözlerimdeki yaşlar kayboluyor yüzüm de gözyaşına dair hiçbir şey kalmıyordu tuhaf bir biçimde benliğimi izlemeye koyuldum ve fark ettim ki baktıkça derine daha derine en derine indim kalbimin,yüreğimin güzelliğini temizliğini hissetmeye başladım adeta konuşuyordum onlarla meğerse bize huzur veren yine bizden başkası olamazmış ..

Ne yazık ki hiçbirimiz yüreğimizin dibine kalbimizin dibine inme cesaretinde bulunmuyoruz oysa ki o kadar masum ve o kadar güzel şeyler var ki maalesef bu güzellikleri arkadaş ortamının,aile baskısının verdiği ya da ergenliğin getirdiği ani duygu ve düşünce değişimi gibi sebeplerden ötürü içimizdeki iyiliği yok ediyor,kaybediyoruz birlik ve beraberlik yerine küs kalmayı veya insanlara mesafe koymayı tercih ediyoruz aynalara bile düşman oluyoruz zamanla oysa ki en masum nesnedir o hayatımızdaki çünkü hiçbir zaman yalan söylemezler her zaman gerçekleri vururlar insanın yüzüne kalbine.. Sahi,gerçekten korktuğumuz için mi yüzleşemiyoruz onlarla orası aşikar..

Aynalar ile barışık olmamız lazım her zaman ,onlarla konuşup dertleşmemiz kimi zaman da kusurlarımızı görmek için bakmalıyız onlara çünkü onlar bize en kötü anlarımızda bile benliğimizi hatırlatırlar koşulsuz şartsız..