Özgürlük mü Yalnızlık?

Bir sabah kalktığımda eğer dünya boşalmış ve tüm insanlar kaybolmuş olsaydı, ben dünyanın en özgür insanı gibi hissederdim. Ve yapamadıklarımı yapmakla işe başlardım. Kimsenin olmaması, benim bu yapamadıklarımı yapmamı kolaylaştırıcaktır.

Yapabileceklerimin sınırı yok, burada benden başka kimse yok. Sanki ailem tatile çıkmış da, ev bana kalmış gibi sevinirdim önceleri. Sokaklarda çıplak gezer, sanki GTA oynuyormuş gibi beğendiğim arabaya atlardım. Arabaları duvarlara kaldırımlara çarpa sürte sonunda araba sürmekte uzmanlaşırdım. En sevdiğim yemeği istediğim zaman gidip ücretsiz ve istediğim kadar yiyebilirdim. Ama bir süre sonra, her şeyden sıkılır, konuşmak isterdim. Kedilerle konuşurdum, sonra köpeklerle. Sonra beni salıncakta sallamalarını isterdim. Öylece yüzüme bakarlardı. Onlara sırayla bineceğimizi, isterlerse önce benim onları sallayabileceğimi söylerdim. Hala yüzüme bakıyor olacaklardır. Birileri tarafından anlaşılmamak sinirimi bozmaya başlar o an. Onlara dostluğumuzun bittiğini söylerken, aklıma küçükken kardeşimle ilk oynamak için kavga ettiğimiz oyuncaklar gelir. Ama artık beklemek zorunlu değilken ve uğruna çaba sarf etmem gerekmediği için onlar da gözümde değerini yitirir.

Zaman geçtikçe dünyanın sadece en özgür insanı değil, aynı zamanda en tutsak, en zeki, en aptal, en korkak, en cesurunun da ben olduğumu görürüm. Dünyadaki tek insan olduğum için sıfatlar da değerini yitirir. Ve ben dünyanın eski sevgilisi olup onu terk ederim.