Ruh ve Beden

Nasıl olur da bir insan tanıyamaz kendini? Yoksa ruhumuzun dediklerine bedenimiz uymaz mı bazen?

Bakıyoruz.. Her gün.. Aynaya baktığımızla yaşıyoruz, kendimizle. Bazen kendimizle konuşuyoruz. Özellikle yaptığımız bir yanlıştan sonra hesaplaşıyoruz benliğimizle. Kimi zaman da inancımıza ters düşen bir şey yaptığımızda sorguluyoruz kendimizi. Ruhumuzla konuşuyoruz belki de. Çünkü ruhumuzun kapıları gıcırdıyor, rahat vermiyor, geceleri uyutmuyor bizi. Yanlış yapmaktan kastım sadece kendimizin bile daha sonra kabul edemeyeceği davranışlar. Peki ya o zaman insan neden hata yapar?  Kimine göre nefsi yenmiştir onu, kimine göreyse sadece o an ona doğru gelmiştir o yanlış. Bence yanlışlarımızın çoğunu toplum, aile baskısından veya diğer insanlardan onay beklediğimiz için bastırılan duygularımızın açığa çıkmasından yapıyoruz. Üzücü ama gerçek bu durumu kabul etmeyenlerimiz de var malesef. Bundan daha beterleriyse benliğiyle yüzleşmekten kaçanlar. Onlar, "öylesine" yaşayanlar.

Sanıyorum ki, bizim aynamız da ruhumuz, inancımız ve kendi doğrularımız. Ben aynama baktığım zamanların bir kısmında kendimi göremiyorum. Sanki dışarıdan birileri ele geçirmiş beni, aynamı susturup bedenime komut vermiş. Kabul edin siz de tanıyamıyorsunuz kimi zaman kendinizi.

Peki mutlu olduğumuz zamanlar? İyi şeyler yapıp aynamızın emrine uyduğumuz zamanlarda konuşmuyor muyuz aynamızla? Elbette konuşuyoruz. Benim aynam böylesi zamanlarda beni tebrik ediyor sanki. Böbürleniyorum kimi zaman, aynadaki benim işte! diyorum.

Sonuç olarak ben de aynama bakıyorum herkes gibi. Kimi zaman görüyorum kendimi, kimi zaman da sanki bir yabancı karşımdaki.