Ruhun Yalancı Yansıması

Hayır! Aynadaki görüntümle konuşmam. Konuşmamamın nedeni belkide o yansıyan görüntünün ruhum tamamıyla yalancı olarak dışarı vurdukları olduğunu bilmemdir.

İnsan kendisine,kendisinden önce ruhuna tamamen yabancı gelen saçma bir görüntüyle ne diye konuşur ki? Konuşacak ne bulabilir? Mesela siz acı çekerken size gülümseyerek bakan bir kişiye içten içe öfke duymaz mısınız? Buda ona benzemez mi? Belkide tek fark acı çekeninde, gülümseyeninde aynı kişi olmasıdır. Kendisinin açığa vurmak istediklerini sahteliklerle gizleyen yabancı olan yansımaya kırgındır belki ruh.

Her seferinde yansımayla aslında kendisini yansıtması gerken ama gerçeğe bir o kadar uzak olan "yabancı yansımayla" karşılaşmaktan, bir kez daha yanılmaktan, tekrar kırılmaktan yorulmuştur belki ruh.

Aynadaki görüntümle konuşmam demiştim ama sanırım yansıyan sahtelikle konuşamam ben. O kadar cesaretli değilim belkide.

Bir insan kendisini gülerken izler ya hani içinde ne kadar acı olsada ama ağlarken bırakın o görüntüye bakmak, konuşmak onu diğer insanlardan da saklamk istemez mi? Ruhun kendisini bedene aktarabildiği sayılı anlarda beden onları yansıtmaktan kaçmaz mı? Peki ruhun cesareti kırılmaz mı? Daha da dibe batmaz mı? Sanki bir insandan utanıp onu saklamak ister gibi arka plana atmaya benzetmez mi ruh bu muameleyi?

Her seferinde gerçek duyguları saklamak zor gelir bazılarına da. Onlarda kendilerini güçsüz görmezler mi? Ruh güçsüz müdür oysaki? Bedeni ayakta tutan kendisiyken. Peki bu duruma kızmaz mı? Asıl gerçek, ruhtan kaçmaktır belki de. Yalancı yansımanın gerçekliği gizlemesidir...

Peki ruhun bu yansımaya kızması, onunla konuşmak istememesi haklı bir seçim değil midir sizce? Bence en haklı seçim. Bende her seferinde ruhumdan gizlediği gibi bendende gerçekliği, benim ben olamamı sağlayan asıl benliğimi gizleyen aynada kendini gösteren o yalancı, benzer fakat bir o kadar yabancı olan yansımayla konuşmamayı, konuşamamayı seçiyorum.

Ruhun yalancı yansımasıdır görünen...