Sessizliğin Yankısı

Bir sabah kaktım. Yine bir okul sabahıydı. Annemin kahvaltıyı hazırlamadığını gördüm. Her gün işe gittiği için bugünde otomatikmen kahvaltıyı hazırlaması lazımdı . Hemen içimden anneme atarlanmaya başladım. Çünkü beni hep annem kaldırırdı bir çalar saat gibi. Fakat kalktığımda saat de hayli bir geç olmuştu . Annemin işe gittiğini düşündüm ve babamı kaldırmak için yanına gitmeye karar verdim. Fakat babamı da bulamadım. Çok garipti bir şeyler dönüyordu. Babamın ve annemin telefonunu aradım fakat telefonlarının zil seslerini kendim duydum. Bir anda ürperdim. Neyse hemen okul kıyafetlerimi giydim. Kahvaltı yapmadan servisi beklemeye başladım. Fakat dışarı çıktığımda kimseyi bulamadım. Ne bir ses vardı ne de bir hareketlilik. Ağaçları , daireleri,otomobilleri görüyordum her şey yerli yerindeydi ancak yeryüzünün düşünme kabiliyetine sahip olan insanları yoktu dünyada. Servisim de gelmemişti daha . Doğanın sesi çok harikaydı ve her yer çok sessizdi sadece kuş seslerini duyuyordum. Huzur verici bir ortamdı.

Bir anda düşünmeye başladım. Yeryüzündeki tek insan bendim. Her şeyi yapabilirdim , aklıma ne gelirse gelsin, istediğim her şeyi . Ömür boyu yetecek kadar yemek ve su vardı. Ben im neslim kesilinceye kadar yetecek yemek ve su. Mesela o an markete girip istediğim her şeyi alabilirdim. Bunlardan çok daha çok herşey...

Fakat bütün bunları yaparken yanlız yapmak istemezdim hiçbir zaman. Keşke yanımda en azından bir kişi olsaydı ya da iki veya üç kişi. Çünkü bütün bu faaliyetleri yapmak bir zamandan sonra gerçekten de herkesi sıkar. Ben de çok çabuk sıkılan birisiyim zaten. Peki bu durum nereye kadar böyle sürecekti. Ne zaman bitecekti ... Derken kuvvetli bir ses duydum. " Oğlum hadi kalk okul vakti" Bu sesi duyduğum anda çok mutlu oldum . Kim mutlu olmaz ki zaten. Çünkü bütün bunlar zevkli bir rüya imiş. Ancak benim gibi hiç kimse de böyle bir hikayeyi aklından bile geçirmemiştir herhalde...!!!