Sonsuzluğa Doğru

Hangisini feda edebilirdim? Kalbimi, gözümü burnumu, ayaklarımı... Hangisini? Kalbimi feda etsem kalbimin atışlarını hissetmeden, mutlu olduğumu hissetmeden yaşar mı insan?¿İnsan kalbi olmadan yaşayabilir mi?Gözlerimi feda etsem... Nasıl yaşar ki insan dünyanın güzelliklerini görmeden , kötü insanların çirkinliklerini görüp onlardan kendini soyutlamadan, nasıl? Burnu olmadan nasıl yaşayabilir ki insan? Hayatın kokularını almadan? Bir yemeğin muazzam kokusunu,ilkbaharda açan bir çiçeğin güzel kokusunu hissetmeden... Ayaklarımı feda etsem nasıl yaşayabilir ki insan ?Ayakları olmadan yol alabilir mi geleceğe? Söyle...!¡

Hayat dediğimiz kavram,biz insanların seçenekleri sonucunda şekillenen bir doğruydu.Olmasını istediğimiz şey, ya da bir yanlış, bunu belirleyen kişi en başında yaşamın yazarıydı. Yanlışlığı kabul görmüş şeyler sizin doğrunuz olabilirdi de. Seçenekler önümüzdeydi. Hangi yoldan gideceğimiz ya da yola devam edip etmeyeceğimiz.Yolun sonunda bizi bekleyen filmin son sahnesidir. Ya film mutlu sonla biter ya da sonsuzluğa karışır. Bazen tek yapmamız gereken parmağımızı kaldırıp seçmekti. Kalkanın hangi parmak olacağı zaten sizin tercihleriniz sonucu şekillenecek bir gerçek değil miydi?Ama her zaman böyle olmalı mıydı?, Ahmet Batman doğru söylemişti "Her ne kadar kendi hikâyemizin kahramanı olsak da , hayat bize her zaman kendimiz olma şansını tanımaz. Hikâye bizimdir ama kontrol kaderin elindedir".Hayat bizim hayatımızdı ama bazen istediğimiz her şey olmuyordu , hayat bize söz hakkı tanımıyordu.Zorunlu yaşamamız gerekenler vardı.Benim hayatımda böyle olmamış mıydı? Zorunluluklar...

Hayat , iki hece beş harften oluşan bir kelime acı tatlı,kısa veya uzun, mutlu ya da mutsuz...Sanki bütün kelimeler tükenmiş gibi ,herşey bitmiş gibi . Yorgunum , suskunum ... Kurtuluş muydu bu yoksa koskoca boşluk mu ?İllaki birşey kaybetmeli miydi insan yaşamak için? İllaki birşey seçmeli miydi insan mutlu olmak için?...Evet ben seçtim.Hissetmemeyi,duymamayı, üzülmemeyi, kalbimin çılgınlar gibi atamamasını.Ama tek gerçeği düşünmedim mutluluğun hayal olduğunu, hayalin de hayatta kalmayı  öğrendiğini düşünmedim.Ve gözlerimi kapattım bu uğursuz aydınlığa... Koşuyorum... Koşuyorum... O ufak kapının arkasındaki karanlığa.
Uyuyorum..Uyuyorum...Yavaş yavaş..Ama unutmayın ki ruhum geziniyor ortalıklarda...