Sustum

İnsan kaç türlü susar? Birinde konuşsa da sesi çıkmaz.Duyamaz kimse , derler ki ; susuyor.Diğerinde de anlaşılmaz.Anlatır önce.Bıkmadan ,tükenmeden anlatır.Anlasalar daha da çok anlatacaktır.Ama kimse anlamaz .İçine atar.Attıkça acıyan içiyle savaşamaz ve kilit vurur diline de , ruhuna da.

Peki ya başka , başka neden susar ki insan? Dedim ya konuşur da anlaşılmaz. Ya yaşadıklarını anlamazlar ya da onun konuşmasını. Konuşuyorsun ama kimse anlamıyor seni . Bakıyorlar yüzüne anlıyorlar sanıyorsun ama anlamıyorlar. Sen onları anlamaya çalışıyorsun ama nereden başlayacağını bilmiyorsun. Kaçıp gitmek istiyorsun.Sanıyorsun ki başka yerde başka insanlar anlar seni . Gidiyorsun.Bırakıp neyin var neyin yoksa gidiyorsun . Omzunda taşıması güç bir yalnızlık nereye gidersen git hep seninle . Kaçtım sanıyorsun ,kaçıp kurtuldum . En sonunda anlıyorsun .Onlar beni anlamıyorlar dediklerin başka bambaşka bir dil konuşuyorlar . Yıkılıyorsun önce . Günlerce hatta belki aylarca kendini anlatmaya , bir şekilde anlaşılmaya çalışıyorsun. Hiç kimse anlamıyor seni.   Tükeniyorsun ve gerçekten susuyorsun...

Ağlamak istiyorsun ama ağlayamıyorsun. Aklındaki soruların biri bitmeden diğeri beliriyor. En acısı da hep en son gelen soru '' Şimdi ben ne yapacağım? '' Cevap yok demi ? Yok. Sonra oturup bir kenarı kendi kendine '' Söylesene şimdi ne yapacaksın ? Kime nasıl anlatacaksın halini? '' Cevap mı? Yine yok . Sonra hayatın gibi hayallerin,umutlarında terkedecek seni kaybedeceksin onları da.Oturup bir köşede ölümü bekliyorsun .Hayat dediğin senin için önce çırpınış , sonra vazgeçiş en sonunda da sonsuz bir bekleyiş oluyor.Sonra ne mi oluyor? Sen hep olduğun gibi susuyorsun...