Taklitçi

İnsan kendiyle konuşuyor.Bazen, hatta çoğunlukla bende konuşurum.Fakat bu aralar tuhaf olan birşeyler var. O da aynadaki ben.Onunla konuşuyorum.Beni taklit eder gibi bir hali var.Ama onunla sohbet etmek güzel.Konuşurken sözümü bile kesmiyor.Tek kusuru konuşmamak. Olsun ziyanı yok.

Ben tuhaf biriyim.Belkide yalnız bir insanım.Çevremdeki insanlarla dertleşmeyi pek sevmem.Boşver demekten başka bir şey demeyi bilmiyorlar.Sanki tek çare boşvermek.Komik. Bir o kadar da sinir bozucu.Ben hep kendimle dertleşirim.Kendimle dertleşmek için konuşmama gerek yok.Ama artık aynadaki ben kılıklı yabancı hiç tanımadığım biri olduğu için konuşmam gerekiyordu bence.Aynadaki o görüntüye baktıkça derinlere dalıyorum. Sanki o ben değilim.O görüntü beni andırıyor,evet.Evet ama ben değilim.Kendimi fotoğraf karelerinde tanırım.Ama aynadaki o görüntü başka. Ben ne yaparsam o da onu yapıyor. Bu nasıl mümkün bilemiyorum.O bir yabancı.Ama insanlar dertleşmek için yabancı birini aramıyorlar mı zaten. Aynadaki o görüntüye kendimi açıklamaya çalışmıyorum.İçimi biliyor sanki. Beni anlıyor,Ben ağlayınca o da ağlıyor,gülünce o da gülüyor.Sanırım ben olmak istiyor.Peki ya bu mümkün mü? Bence değil, o sadece benim taklidimi yapan bir yabancı.Ve asla ben olamayacak.