Tek Başına Şu Hayatta

Bu sabah farklı bir ruh haliyle başladım yeni güne. Normal günlerdeki gibi iyi hissetmiyordum bugün. Neden böyleydi acaba? İçimdeki his yalnızlığın ta kendisiydi. Ama niçin oradaydı bu his? Ve gideceğe de benzemiyordu.

İşte böyle farklı başlayan bir günde yatağımdan çıktım. Günlük rutinlerimle başladım önce. İşe gidecektim nede olsa çabuk hazırlanmalıydım. Ama içimdeki bu his sanki beni yavaşlatıyor, dışarı çıkarsam kötü şeyler görecekmişim gibi hissettiriyordu. Fakat bu hissi dinlemeyip yalnız yaşadığım evimden çıktım. Bu da neydi böyle? Bir şey mi vardı bugün benim unuttuğum? Normalde her sabah kalabalık olan bu cadde de bugün hiç kimsecikler yoktu. Herkes nerede acaba? Diye düşünerek arabama bindim. İşyerinin yolunu tuttum. O hergün trafiğinden dolayı geç kaldığım yolların hepsi boştu. Herkes bir yere mi gitmişti yoksa ben rüyada falan mıydım? Arabamdan inip yürümeye başladım. Kimsecikler yoktu etrafta. Koskoca şehirde tek miydim yoksa? Sabah ki his bundan dolayıydı o zaman. Keşke o hissi dinleyip dışarı çıkmasaydım. Hiç kimse yok, Burada yalnızım. Böyle bir durum nasıl başıma geldi? Ya da bu kişi neden benim? Şu koskoca dünyada yalnız kalmak ne kadar da kötü birşey. Hala yürüyorum bomboş sokaklarda ve düşünüyorum.

Yalnız bırakılabilecek ne yaptım diye. Yalnızlık çok zor birşey yanında kimse yokken hayatla mücadele etmeye çalışmak. Kimse yalnızlıkla sınanmasın.