Tek Başına Yaşam

Bir salı sabahı erkenden kalktım ve elimi yüzümü yıkadım.Normalde ben kalktığımda kahvaltım hazır olur bende yer giderdim ama bugün hazır değildi.Uyuyakaldılar herhalde deyip bir şeyler atıştırıp dışarı çıktım.Aylardan ağustos olmasına rağmen dışarıda kapalı bir hava ve ürpertici bir sessizlik vardı.Dışarıda hiç kimse yoktu.Acaba yanlış saattemi kalktım diye hemen saati kontrol ettim .Saatte hiç bir yanlışlık yoktu.Biraz bekledim belki otobüs gelir diye ama ne gelen vardı nede giden.Bende beklemekten sıkıldım ve eve döndüm.Önce uyumak istedim ama uyku tutmadı.Bari annemleri kaldırıyım diye kapıyı tık tıkladım ve içeri girdim odada yoklardı.Diğer odaları gezdim ama ev bomboştu.Hemen telefonla babamı aradım ama ulaşılamıyordu.Telefonumu alıp dışarı çıktım.Sokakta yürüyordum birisine rastlamak umuduyla ama kimse yoktu.Sanki bütün köy yer yarılıpta yerin dibine girmişti.Sonra eve döndüm hâla hiç kimse yoktu.Kontağı alıp arabaya bindim ve merkeze gitmek için yola çıktım.Arabayla yavaş yavaş ilerlerken bir yandanda sağa sola bakınıyordum.Dükkanlar kapalıydı.Etrafta kimsecikler yoktu.Saat geç olmuştu ve yorulmuştum.Arabanın içinde uyuyakalmışım.Sabah kalktığımda saat 10'du.Açıkmıştım.Dükkanlardan birinin camını kırıp içeri girdim ve karnımi doyurdum.Bu şekilde 2 sene geçirdim bu ıssız şehirde.Saç sakal birbirine karışmıştı kendimi tanıyamaz olmuştum.Sıkılmıştım buradan artık.Köye geri dönmeye karar verdim.Köye geldim ve bürün evleri tek tek gezip işime yarayacak ne varsa hepsini topladım ve evlerden birini kendi zevkime göre döşedim.Bütün köy banimdi ne de olsa. Kendime güzel bir ev yapmıştım.İhtiyaçlarımı araba ile merkezden karşılıyordum.İlk başlarda alışmakta zorluk çeksemde bir süre sonra alıştım bu yaşantıya ve şu anda hayatımdan memnunum ama şu soruyu sorup durmaktan kendimi alamıyorum.İNSANLAR NEREDE