Tek Başınalık

Her insanda olduğu gibi bazı durumlarda yalnız kalma ihtiyacı duyarız.

İstemediğimiz bir şey olduğunda veya canımız sıkkın olduğunda kendimizi bir odaya kapatırız. Sadece kendi sesimizi dinlemek isteriz veya yaşananların yükünü kaldıramayıp hıçkırarak ağlamaya başlarız. İnsan yalnız olmayı kendisini bulmak için ister. Belki de tek çareyi yalnızlıkta bulur. Başkalarına kızdığı için başkalarından bıktığı,korktuğu için yalnız kalmak ister insan. Eğer Dünya'da sadece ben kalsaydım, her insan gibi kendimi özgür hissederdim. Ama insan yanında sevdikleri,değer verdikleri olmadığı zaman özgürlükde bir işe yaramaz.Yalnızlık bazen istenilen ancak bazende istenmeyen bir durumdur. Bu farklılık insanların yalnızlığı yaşayış biçimleriyle alakalıdır. Bazen huzur bulmak için isteriz. Bazende yalnız kalmak istemeyip sevdiklerimizin yanımızda durmasını isteriz. İnsan yalnızlıklarında kendi kendine eğilir,kendini dinler,kendini teselli eder. Ama bu bir yere kadar yani sürekli yalnız kalmak bize iyi gelmez. En zor yalnızlık ise insanın sevdiğinden ayrı kaldığı yalnızlıktır. Artık o insanın olmayacağını bile bile yaşamanın verdiği büyük acıyla doldurur yalnızlığını. Bizim için özel bir insanın varlığını hissedemediğimiz zaman gelen o "Tek başınalık" hissi. Kim tek başına gülüp,ağlamak ister ki ?

Sonuç olarak yalnızlık cazip görünsede bir yere kadar güzeldir. Sonra hep mutsuz olmaya mahkum kalırsınız.