Ya Bir Gün Kaybedersek

Yalnız kalmaktan  hiç korktunuz mu ? Düşünelim ki bu Dünyada hiç kimse olmayacak ruhen nasıl olurduk  , böyle yaşanır mıydı ? En kötüsü de böyle mutlu olur muyduk ?

Bir sabah kalktım ki ev bomboş . Herkes bir anda yok olmuş . Peki neredeler ? İçimde tarif edilmez bir his . Başta bana yapılan  bir şaka olduğunu düşünürdüm . Ailemin bir yere gittiklerini düşünerek , her zamanki rutin işlerimi yapar ve dışarı çıkardım  . Sokakta benden başka kıpırtı yok ve etrafta derin bir sessizlik vardı . Yüzümdeki şaşkınlık ifadesiyle insanları ve en önemlisi ailemi bulma umuduyla koşar acaba bir rüyada mıyım diye düşünürdüm. Koştukça daha da korkar ve bir süre sonra boşunu koştuğumu anlardım. Kısaca pes ederdim. Bütün marketler ve mağazalar bir daha kapanmamak üzere açık kalacaktı benim için ve istediğimi almakta özgürdüm. Ya akşam olunca o zaman ne yapacaktım? Hani yaşlı insanlar derler ya " Akşam olupta dört duvara girince oda bana hapishane gibi geliyor , işte o zaman kalbim sıkışıyor, " diye. Ben de onlar gibi mi olacaktım? Bir zaman sonra evden çıkamaz hale gelirdim. Gökyüzü ağlar , deniz dalgalanmayı keser , Dünya dönmeyi bırakırdı sanki benim için. Kısaca hayat dururdu.

" Yalnızlık tek kelime , söylenişi ne kadar kolay . Hâlbuki yaşanması o kadar zor ki " der Geothe . İşte insanlar da her ne kadar dünyaya sahip olmak isteseler de ve bir gün ellerinde ki en değerli kişilerin yok olup gidebileceğini düşünmezler.

Ya birgün yalnız kalır ve onları kaybedersek !