Yalnızlığı Severdim

Ödüllendiriliyor muydum yoksa bu asrın cezası mıydı bana. Milyarları sığdırdığımız şu dünyada tek kalmayı hiç düşünmemiştim.

Bu biraz da şu soruya benziyordu: '' Issız bir adaya düşseniz yanınıza alacağınız üç şey ne olurdu? '' Bu soruyu duymayanımız yoktur diye düşünüyorum. Bir anket sonucuna göre bu soruya en çok şu cevaplar verilmiş: Sevdiğim bir insan, bol bol yiyecek ve su, av aletleri, telefon, bilgisayar. Buna göre insanoğlu, yalnız kalmak, rahatsız edilmemek isterken bile insanlardan kopmamaya çalışıyor, her şeyden haberi olsun istiyordu. Issız bir yerde tek başımıza kalmayı düşlerken ve de bunun güzel olacağına inanırken şimdi koskoca dünyada ben tek başımayım. Nedenini bilmediğim, seçmediğim bir boşluktayım. Her insan biraz da olsa yalnızlığı severdi. Tamam, ben biraz fazla sevmiş olabilirdim ama bu kadarını ben bile beklemiyordum. Belki kendimizi şu ankinden daha fazla yalnız hissettiğimiz anlar olmuştur. Çaresiz kalmışızdır. Kalmamız gerekirken gitmişizdir. Kalabalıklar içinde tek kalmışızdır ama bu sefer ki başka idi. Dünyada sadece bir kişi kalmıştı ve o bendim. Ödüllendiriliyor muydum yoksa asrın cezası mıydı benim kisi. Acıydı, bu kadar insana ne olmuştu? Neredeydiler? Nasıllardı? Belki bir yerlerde bir kişi daha olabilir diye umutlanmalı mıyım? Uyandığımda kendimi içinde bulduğum şey karşısında düşündüklerim bunlardı. Ve bunlar bundan sonraki yaşamımın rotasını çoktan belirlemişti. En önemli hatıralarımı yanıma alıp, bu yalnızlığın sebebini ve de benden başka yaşayan bir insan daha bulma umuduyla uzun ve yalnızlık dolu bir yola çıktım. Öncesinde kaçtığım şeyleri, şimdi arıyordum.

İnsanlar ne kadar da güzelmiş. Belki benim hayal ettiğim dünyadaki gibi iyi değillerdi ama yoklukları kötüymüş. Önceleri tanıdığım insanlardan zaman zaman kaçmak isterken şimdi dilini, ırkını, dinini, cinsini hiç bilmediğim birini arıyorum. Kıymet bilseymişim keşke. Kıymet bilsek keşke. Kaybedince bulamıyorsun çünkü, kalmamız gerekiyorsa kalalım. Hayat kısa, yalnızlık zor şey...