Yalnızlığa Uyanırken

Dünya bomboş, bir tek ben kalmışım.Ama ne yazık ki daha bunun farkında değilim.Her zaman ki gibi kalkıyorum, giyiniyorum, kahvaltı yapmıyorum.Ben çıkıyorum diyip evden çıkıyorum.Arkamdan ‘iyi dersler’ diye, seslenen  birileri yok.Kahvaltı yaptın mı diye soran, hayır cevabı alınca bana kızan birisi de yok.Tuhaf.

Evimizin önünde servis beklemeye başlıyorum.İnşaatta çalışan, işe giden  okula giden insanlar yok.Serviste gecikmeye başladı.Hiç böyle yapmazdı.Arıyorum cevap yok.Ardından servisteki tanıdıklarımı arıyorum;cevap yok.Bu da tuhaf.Hepsi birden anlaşmış gibi.

Kaç saat bekledim kim bilir o servisi.Her şeyde bir tuhaflık vardı.Tekrar  eve gittim, kapıyı açtım,  içeri girdim, seslendim;ses yok.Odalar bomboş.Herhalde işe gittiler diyorum.Telefonumu bulup annemle babamı arıyorum.Telefonlar evde çalıyor.İşe giderken yani dışarı çıkarken niye telefonlarını bıraktılar ki diye düşünüyorum.Dışarı çıkarken hep yanlarına alırlardı.Hele ki canım annem hiç bırakmazdı.

Tedirginim ve ne yapacağımı bilemiyorum.Koşarak evden çıkıp ilçenin merkezine doğru koşmaya başladım(evimiz merkeze yakın).Dükkanlar,  pastaneler açık bir umutla içeriye giriyorum.Kimse yok. Kimse yoksa bu dükkanlar niye açık?En önemlisi insanlar; bana benzeyen, benim gibi olan hiçbir şey yok etrafta.Ağlayarak  her zaman ki otobüs beklediğim banka oturuyorum.Her gün yığın yığın insan taşıyan otobüsler, minibüsler gelmek bilmiyor.

Sonra birden düşündüm.Eğer insanlar birden  kaybolmuş olsalardı ya da kaçırılmış olsalardı evet bu dükkanlar açık kalabilirdi.Ama bunun dışında  bu insanlar nereye giderlerse gitsinler dükkanlarını kapatırdı.Çünkü herkesin malı kıymetli.Acaba bütün insanları uzaylılar mı kaçırdı düşündüm ya da başka bir şeyler.Fakat ya daha iyi bir yere kendi istekleriyle gittilerse.Gitmek için beni feda ettilerse.Ben ne yaptım da onlara beni bıraktılar ki.Buradaki tüm insanlar  bıraksa annem yine bırakmazdı beni.Acaba bırakır mıydı?

Kötü insanları gözlerim arar oldu.Özlediğimden değil.Normalde kötüye bir şey olmazdı.Acaba anormal bir durum mu vardı? Yoksa atalarımızın söylediği bu söz de bir yanlışlık  mı?

Normalde bazen hemen karamsarlığa kapılan, bazen de umut besleyen biriyimdir. Daha insanlara ne olduğu hakkında hiçbir şey bilmiyor olmam beni karamsarlığa da itebilir, umuda da. Ama bu anormal  bir durum ise karamsarlığı bırakıp umuda gitmeliyim.Çünkü  asıl karamsarlık beni öldürür.Belki yalnızlık da öldürür ama bunu yapabileceğim her şeyi yaptıktan sonra düşünürüz.

Elbet bir ipucu, delil vardır.En iyi katiller bile arkalarında bir iz bırakırlar.Tabi tüm dünyayı katiller mi ele geçirmiş bilemem.O zaman beni niye bıraksınlar?

 

O zaman da  umutsuzluğa kapılmak aptal insanların işi olurdu.Sen kocaman dünyanın, koca bir ülkesinin, sadece küçük bir ilçesindesin.Tüm insanlığın kaybolduğunu, öldüğünü ya da her ne olduğunu nerden bileceksin ki.Yani en azından ben bilemezdim.Normalde meraklı değilimdir.Hiç bir yere gidip ne olmuş diye bakmam.Ama sanırım bu anormal bir durum  o yüzden acilen dünyayı keşfe başlamam lazım.