Yansıtan

Monotonlaşmış hayatımızın önemli bir parçası olan aynalara, uzunca yıllar nasıl göründüğümü bilmek için bakmışım.

Çoğu zaman heyecanla geçtiğim aynanın karşısına, kimi zaman buğlu gözlerle geçmişim. Meğer yansıyanın ruhumla alakalı olduğunu ne geç farketmişim. Yansıyan görünenden çok görünmeyenmiş. Uzun zaman olmuş konuşmayalı, ruhumla bedenim iki ayrı kişiymiş meğer. İki zıt kutup, iki inatçı keçi. Karşılıklı o kadar fazla çatışmalar yaşanmış ki, yansıtanın köşesi kırık. Boşuna dememişler 'gözler kalbin aynasıdır.' diye. Nasıl bakarsa öyle hissedermiş insan. Aynaya baktığım zaman, kendi yüzümü görebiliyorum. Maskem yok, kimseye ikiyüzlü davranmayacak kadar ruhuma sadık olduğumu da biliyorum. Bütün fotoğraflarıma gülerek poz veriyorum. Ruhum da yansıması kadar neşeli. Rahmetle ve sevgiyle andığım ölülerim de var, başım sıkıştığında beni bağrına basacak dostlarım da. Bazı sorularımın cevabını veremesem de, olacak o kadar. Düşünüyorum da.. Varsın bazı şeyler eksik olsun hayatimda.

Emir komuta bende. 'Eller yukarı hayat!' Ben seni, sevdiğim kadar yaşıyorum. Yaşadığım kadar seviyorum.