Hazin Son

Merhaba ben ece, biraz utangaç ve alçakgönüllü bir kızım. Her zamanki gibi o güzel alarmım çaldı. Kalktım yataktan, kalkarkalkmaz aynaya baktım ne de cirkindim. Elimi yüzünü yıkadım, kahvaltı yaptım. Sıra geldi kıyafete, okulda okul formasının içinde güzel duran daha doğrusu havalı duran o kadar kız var ki, bazen onları özenmiyom değilim. Üzerimi giyindim, kötü de değildim hani. Evden çıktım. Otobüs durağına yürüdüm. Dışarıdaki insanlarda özgüven patlamasımı var yoksa ben fazlamı utangacım? Otobüsteyim, yanıma yakışıklı bir erkek oturdu. Otobüste boştu, bir anda özgüvenim okşandı. Herkes özgüvenlimiydi yoksa karakter meselesi mi? Kızlarla okuldan kaçıcaktık fakat benim buna bile özgüvenim yoktu. Ne bileyim herşeyden korkuyordum. Hakkımı savunamam mesela, ya da birine vuramam. Özgüvenim eksik! Gerçi fazlası da iyi bir şey değil. Okulda kızlara gelemem dedim. Babam okulda olmadığımı öğrense kızardı zaten. Korktum...  Her zaman ki gibi. Tabi kızlarda bu kadar tırsak olma korkak diye dalga geçtiler, saçıma dokundular. En nefret ettiğim şey saçıma dokunulması ve bunuda biliyorlardı. Kendimin aşşağılanmış hissettim. Yerin dibine girdim desem az gelir. Bu kadar mı özgüvenim yok! Ne kadar acı. O an karar verdim ego iyi birşey gibi görünüyordu.

1 YIL SONRA...

Merhaba ben ece, egoist, agresif ve birazda havalı bir genç kızım. Aynaya baktığımda o kadar güzelimki... Ama bende kalan tek şey ismim. Güzelliğimle bile avunamıyorum. Arkamdan konuşuyolar egoyla besleniyor diye. Ön yargı ne kadar kötü. Fazla özgüvenliyim. Her şeye atılıyorum. Ama bu çok kötü. İnsanlar uzaklaşıyor. Yalnız mıyım? Evet yalnızım. Şöyle bir geçmişime bakıyorumda her türlü yalnızdım. Dozunda kullanmak lazım özgüveni, azı da çoğu da zarar. Tam ortası işte tam orası bana yeter. Egomu yok edip insan kazanacağım, özgüvenim var ama yeteri kadar.