Küçük Kız

Küçük kız o sabah yine erken uyandı. Bahçe kapısını araladı. Minik adımlarla salondan geçti  ve bahçe kapısına kadar geldi. Nihayet kapıyı açtı ve karanlık , loş evin içine gün ışığının dolmasına izin verdi. Usulca temiz havayı soludu kız. Hava çok güzeldi. Kuş cıvıltıları etrafı dolduruyordu. Ağaçların dallarına konan kuşlar ağaçların gövdelerini dans ettiriyordu adeta. Küçük kız bu doğa olaylarını her sabah hayranlıkla izlerdi. Doğa olayı dendiginde hemen hemen herkesin aklına felaketler gelir küçük kız farklıydı o hep iyi düşünür iyi olsun isterdi. Çiçeklerini her zamanki özenle ve sevgiyle suladı. Evin içinden sesler gelmeye başladı yine. Babasıydı kızın, her zamanki gibi bağırıyordu zaten bağırmadığı gün yoktu ki. Kız ne olursa olsun babasını seviyordu. Sonuçta hiçbirşey babası olduğu gerçeğini değiştiremezdi. Günler geçti babası vefat etti. Kız çok üzüldü ama asıl üzülmesinin nedeni babasina biraz bile olsun sevgiyi öğretememesiydi. Bahçeye çıktı ve uzun uzun"İnsanlar bir gün tekrar dirilecek kötü insanlar yaptıklarının bedelini telefi için iyi insanlar ise tekrar yaşamak için gelecekler" diye düşündü.Belki bir diğer gelişinde daha iyi biri olur diye ümitle çiçeklerini incelemeye koyuldu. Sonuçta sadece insana verilemeyecek kadar değerli bir özelliktir sevgi.