Rıfkı

Her sabah olduğu gibi içtiği bir bardak kahvenin ardından son bir kez aynaya bakıp "İşte sen bu sun kızım"diyip evden koşar adımlarla çıktı.Butiğini açıp herşeyi teker teker düzenledi.Hemen ardından Rıfkı heyecan içinde içeri girdi.Sanki dili tutulmuştu Güneş'in "Buyrun beyefendi ne istiyorsunuz ?"Sorusunu duymuyor sadece gülümsüyordu Güneş'in onu sarsmasıyla kendine geldi.Kekeleyerek "Ben ben şey kardeşime elbise bakıyordum?".Güneş "Kardeşiniz kaç yaşında acaba ?".Rıfkı "Yirmi yaşında".Bilmiyordu Güneş Rıfkı'nın sadece onu göre bilmek için geldiğini aslında ne kardeşinin ne de başka bir yakınının olmadığını.Güneş aklından ne kadar tuhaf bir adam sanırım diye geçirip Rıfkı'yı küçümsüyor bir an önce gitmesi için dua ediyordu.Aradan bir ay geçmişti ve Rıfkı neredeyse her gün geliyor ufak tefek şeyler alıp saatlerce butikte dolanıyordu.Güneş merak edip bir gün Rıfkı'yı takip etti.Yemyeşil bir bahçenin içinde ufak bir evi vardı.Rıfkı'nın evini izlediğini gören bir teyze Güneş'e yaklaştı "Evladım Rıfkı'nın arkadaşı mısın ?"diye     sordu.Güneş "Hayır geçerken gördüm benim sürekli gelen bir müşterim de".Teyze"Yazık ya buraya taşındığında duymuştum hastaymış doğumda hasar aldığı için böyle davranıyormuş ama gerçekten çok iyi birisidir her sabah erkenden kalkıp mahalle mahalle dolaşıp sokak hayvanlarına yem ve su bırakır.Bütün ailesi de ölmüş".O an aklına dank etti Güneş'in Rıfkı onu görebilmek in geliyordu sevinsemiydi üzülüp ,korksamıy dı anlamamıştı.Rıfkı ile  zamanın nasıl geçtiğini anlamıyor hatta Rıfkı gelmediğinde nerede kaldığını bile merak ediyordu.Gün geçtikçe Rıfkı'ya olan hayranlığı artıyor.Güneş Rıfkı'dan uzak durmaya çalışıyordu ama Rıfkı'nın onu değiştirdiğinin insanları sevmeyi farkında değildi.Bu böyle aylarca devam etti.Sonra Rıfkı gelmemeye başladı.Rıfkı'yı deli gibi merak ediyordu.Rıfkı'yla konuşacaktı karar vermişti.Rıfkı'nın evine gitti.Rıfkı ölmüştü.Güneş Rıfkı'yı kaybetti ama insanları sevmeyi öğrenmişti.