Yolculuk

Uzakta olan sonrada geride bıraktığımı sıra sıra gelip geçen ağaçlara bakıyordum. Yolculukları severdim yeni yerler keşetmeyi de.Yavaş yavaş hava kararmaya başlamıştı. Dışarı bakarak düşünüyordum. Bazen kendime kızmıyor değildim. Hem böyle yaparak boş yere üzülüyordum hem de geleceğimi kendi ellerimle yıkıyordum. Ailemi trafik kazasında gözlerimin önünde kaybetmiştim. O kazada ailemle birlikte hayallerimi ve bacaklarımıda kaybetmiştim.Psikolojik tedaviler alıyordum. Artık mutluluk için umudum kalmamıştı. Şimdi dedemin isteği üzerine olan resim yarışmasına katılmıştım. Ve sonuçlar için herkes orda olmalıymış dedemle birlikte gidecektik dedem bunun benim için bir umut olduğunu düşünüyordu. Bende hayatta kalan tek yakınım olan dedemi kırmak istemiyordum. Aslında iyi resim çizerdim. Ya da insanlar beni buna inandırmaya çalışıyordu. Dedemde bana tekrar hayatı sevdirmeye çalışıyordu. Yarışmanın açıklanacağı yere geldiğimizde beklemeye koyulurken genç bir kız dikkatimi çekmişti. Sanırsam onun da benim gibi bacakları yoktu. Ama onda farklı olan bir şey vardı. Genç kızı izlemeye koyulmuştum. Neşeli bir kızdı karşıdakinin dediği her şeye gülümseyerek cevap veriyordu. Belki bende böyle olabilirdim. Sonuçlar açıklanmaya başlamıştı. İki tane birinci olduğunu söylemişlerdi. Kaybedersem üzülür müydüm ? Bilmiyordum ama kazanırsam birçok şey değişecekti belkide umudumu kestiğim  hayallerimi gerçekleşirdi. Ama ben kazansam da kaybetsem de hayatı sevmeye karar vermiştim. Yarışmanın birincisi olamamıştım ama orada gördüğüm kız içimdeki siyah kelebeği uçurmuştu. Bu yarışma benim başlangıcım olmuştu. Dünya' nın güzelliklerine farklı bir umutla, sevgiyle bakıyordum.Hayat bana beklemediğim bir yerde süpriz yapmıştı. Bu yolculuğun sonunda da Dünya'daki güzellikleri sevmeyi öğrenmiştim.